மானவத்துவம் பூரணத்துவம் பெறவேண்டும் என்றால் வெறும் உலகியலான ஒழுக்கரீதியான மாற்றம் மட்டுமே அவனுக்குப் போதுமானதல்ல. ஆன்மிக முன்னேற்றமும் அடையப் பெற்றாக வேண்டும். சரீரம், மனம், ஆத்மா ஆகிய மூன்றும் சேர்ந்ததே மானவத்துவம். மிருகமானது தன் சரீரத்தின் மீதே முதன்மையாய் கவனம் செலுத்துகிறது. மனிதனோ மனத்தையும் கொண்டிருப்பதால், உயர்நிலைக்கு வந்து விட்டான். அவனது ஆத்மா வளப்படுத்தப்பட்டால் அது அவனை திவ்யத்துவத்திற்கு உயர்த்தி எடுத்துச் செல்லும். எனவே, சரீரம், மனம், ஆத்மா ஆகிய இந்த மூன்றும் பின்னிப் பிணைந்துள்ளன; ஒன்று மற்றொன்றை சார்ந்துள்ளது. ஒவ்வொன்றும் மற்றொன்றை விருத்தி செய்கிறது. மனம் இல்லையென்றால் தேகம் எந்தவிதமான நிலைப்பாட்டையும் நிர்ணயம் செய்ய இயலாது. மனமும் தேகமும் ஆத்மாவிற்கு சாதகமாய் நல்வழியில் ஒத்துழைத்து, தெய்வீக ஆத்மாவை உணர வேண்டும். முற்றிலும் ஒழுங்குசீரான வாழ்க்கைக்கு ஆரோக்கியம் அதிமுக்கியமானது. ஆரோக்கியம் என்றால் முழுமை, பூரணத்துவம். புலன்களும் மனமும் கட்டுப்படுத்தப்பட்டு ஒழுங்குபடுத்தப்பட வேண்டும், அதன் மூலமே மனிதன் வாழ்க்கைப் போரில் வெற்றி பெற முடியும். சுயக்கட்டுப்பாடு என்பது புலனடக்கமும் மனக்கட்டுப்பாடுமே. இதுதான் சமஸ்கிருதத்தில் ‘தமம்’ எனப்படுகிறது. எனவே, அன்றாட வாழ்க்கையில் - படிக்கையில், விளையாடுகையில், உண்ணுகையில், உறங்கையில் - என வாழ்க்கையின் அனைத்து அம்சங்களிலும் - இந்த ‘தமம்’ என்பது வெட்டவெளிச்சமாய்த் தெரிய வேண்டும். இந்த ‘தமம்’ தான் ஒழுக்கமாக தன்னை வெளிப்படுத்துகிறது. (தெய்வீக அருளுரை, மார்ச்23, 1984)