விவேகமெனும் மத்தால் மனதைக் கடையும்போது கிடைக்கும் இறுதி விளைபொருளான யோகத்தின் பலனே, இறைவன் கவர்ந்து செல்லும் வெண்ணெய் ஆகும். அவன் அதை களித்துண்ண விரும்பி, அதை எடுத்துக்கொண்டு தனியான இடத்திற்குச் சென்று விடுகிறான்; அதாவது, மெய்யுணர்வு எனும் ஏகாந்த நிலைக்குச் சென்று விடுகிறான். நாமும் அவனது பாதச் சுவடுகளைப் பின்பற்றிச் செல்வதன் மூலம் இறைவனைக் கண்டறியலாம்; பயிற்றுவிக்கப்பட்ட கண்களைக் கொண்டு சிரத்தையுடன் தேடினால், அவனது பாதச் சுவடுகள் எல்லா இடங்களிலும் இருப்பதைக் கண்டறிய முடியும். எங்கெல்லாம் அழகு, சீலம், பணிவு, நீதி, சத்யம், ப்ரேமை, சாந்தி ஆகியவை இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் அவனுடைய பாதச்சுவடுகளைக் காணலாம்! இறைவனின் பாதச்சுவடுகளைக் கண்டறிய கண்களுக்குப் பயிற்சியளிக்கப்பட வேண்டும்; இந்த செயல்பாட்டின் போது, மனமானது வெல்லப்பட வேண்டும். மனம் என்பது எண்ணங்கள் மற்றும் உணர்வுகளின் மையமாகும். மனம் என்பது பரப்ரம்மத்தின் சிந்தனை அம்சம். கற்பனை செயல்பாட்டில் பரமாத்மா தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்வதே மனமாகும். இருப்பினும், பரமாத்மாவை நோக்கித் திரும்புவதற்குப் பதிலாக, அது புற உலகை நோக்கித் திரும்பி, தன் மூலாதாரமான ஆத்மாவை மறந்து, புலன்களை அதன் கருவியாகப் பயன்படுத்தத் தொடங்கி விடுகிறது. இது எப்படி, ஏன் நடக்கிறது என்பது விவரிக்க முடியாத ஒன்றாகும். இது நடக்கிறது என்பது நமக்குத் தெரிகிறது; நம்மால் இதைத் தவிர்க்கவும் தடுக்கவும் முடியும்! (தெய்வீக அருளுரை, அக்டோபர்25, 1966)