நீங்கள் வெகு தொலைவில் இருந்துகொண்டு இறையருள் கிட்டவில்லையே என்று புலம்புகிறீர்கள். என் மீது கொள்ளும் பற்றைத் தடுக்கும் துரு, தூசி தும்பை கழிவிரக்கத்தால் துடைத்தெறிய மாட்டேன் என்கிறீர்கள். கொஞ்ச காலம் என்னருகே வந்துவிட்டு, பின்னர் எங்கோ வெகு தூரமாகச் சென்று விடுகிறீர்கள். இங்கு நான் தூரத்தின் அளவைக் குறிப்பிடவில்லை. நீங்கள் உடலளவில் என்னிடமிருந்து வெகு தூரத்தில் இருக்கலாம், ஆனால் மனதளவில் என்னுடன் இருக்க வேண்டியதைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறேன். நான் தூரத்தை மைல்கணக்கில், மீட்டர்கணக்கில் அளப்பதில்லை. நான் உங்களுடன், உங்களுள், உங்கள் பக்கத்திலேயே எப்போதும் இருக்கிறேன்; நான் இருப்பதை நீங்கள் உணர்ந்து, என் சாந்நித்தியத்தைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். நீங்கள் இறைவனை உணர்வதற்காக ஆற்றொணாத துயரத்தை அனுபவிக்கும் ‘ஆர்த்தனாக’ ஆகவேண்டும். அந்தத் துயரத்தின் வேதனைகளை அனுபவித்திடுங்கள். இறைவனை அடையும் மார்க்கத்தினைப் பற்றிய ஞானம் இல்லாமல் வெறுமனே துன்பப்படுவதால் பயனேதும் இல்லை என்பதை நீங்கள் உணர வேண்டும். நீங்கள் ஒரு ‘ஜிக்ஞாசு’ - ஞானவேட்கை கொண்டவராக ஆக வேண்டும். வாழ்க்கையின் குறிக்கோள்களான நான்கு புருஷார்த்தங்களை ஆராய்ந்து, மோட்சம்தான் அடையவேண்டிய இறுதி இலக்கு என்பதை உணருங்கள். அதி உண்மையான வெகுமதியை விரும்பும் ஓர் ‘அர்த்தார்த்தி’யைப் போன்று அதற்காக ஏங்குங்கள். எதைப் பெற்றால் மற்ற எல்லாவற்றையும் பெற்றதாக ஆகுமோ, அதனையே நாடுங்கள். (தெய்வீக அருளுரை,மார்ச்03, 1965)