நற்கர்மாக்களினால் சித்தசுத்தி சித்திக்கும்; இந்த சித்தசுத்தியினால் ஞானம் கிட்டும்; ஞானத்தினால் ஆனந்தம் கிடைக்கும். ஆனந்தமே மானிட வாழ்க்கையின் குறிக்கோளாகும். ஆகவே நல்ல மனதுடன், நல்ல நல்ல செயல்கள் ஆற்றுவது மனிதனின் கடமை. தான் செய்த செயல்களின் பலன்களை தானே அனுபவிக்க வேண்டும் என்றெண்ணுவது ஒருவிதமான அகங்காரத்தின் அடையாளமாகும். தன்னுடைய செயல்களால் தான் ஒரு வேலையைச் செய்ய முடிந்தது என்ற உணர்வு அப்பாவித்தனமானது. இப்படிப்பட்ட உணர்வுதான் பந்தத்திற்கு வழிகோலுகிறது. சித்தசுத்திக்கும் ஆத்ம வளர்ச்சிக்கும் இந்த பந்தமே தடையாக விளங்குகிறது. செயல்களைச் செய்வதே கடமையாக எண்ணி செயலாற்றாமல் அஹங்காரத்துடன் செய்வது, அனுபவிக்க வேண்டும் என்பதில் பற்று கொண்டிருப்பது, ஆகியவற்றை விடுக்கும்போதுதான் அது தியாகத்துடன் கூடிய யோகமாக மாறுகிறது. உலகில் உள்ள எல்லா பொருட்களும் எந்தவொரு தனிநபரும் இன்புற்று அனுபவிப்பதற்காக அல்ல. அவை அனைவராலும் பகிர்ந்து கொள்ளப்பட வேண்டும். சேவாதளத் தொண்டர்கள், ‘என்னுடையது’, ‘உன்னுடையது’ ஆகிய குறுகிய உணர்வுகளின்றி இருக்க முயற்சிக்க வேண்டும். அவர்கள் சேவைப் பணிகளில் ஈடுபடும்போது, பிறருக்கு சேவை ஆற்றுவதை ஒரு பாக்கியமாகக் கருதி, அதை தெய்வ ஆராதனையாகக் கருத வேண்டும். சமூகத்திற்கு சேவை ஆற்றுவதை வாழ்க்கை தன்னிறைவை அடைவதற்கான வழியாகக் கருத வேண்டும். அவர்கள் எந்த பிரச்சினைகள் வந்தாலும் அவற்றை நம்பிக்கையுடனும் தைரியத்துடனும் எதிர்கொண்டு, ஆடம்பரம் ஏதுமின்றி, பணிவு மற்றும் அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன் தங்கள் சேவைப் பணிகளை மேற்கொள்வதற்குத் தயாராக வேண்டும். (தெய்வீக அருளுரை, நவம்பர்18, 1984)