ஒருவர் தன்னுள் உறையும் தெய்வத்தை உணர்வது, அந்த சத்தியத்திற்கு ஏற்றவாறு தன்னுடைய அன்றாட வாழ்க்கையை நெறிப்படுத்துவது - இவையிரண்டும் வாழ்க்கைப் போராட்டங்களில் சிக்கித் தவிப்பவர்களுக்கு வழிகாட்டும் நட்சத்திரங்களாக விளங்குகின்றன. ஆத்மஞானம் இன்றி, வாழ்க்கை ஒரு அர்த்தமற்ற கேலிக்கூத்தாகவும், ஏளனத்துக்குரியதாகவும் ஆகிவிடுகிறது. இந்த விழிப்புணர்வைப் பெறுவது, வாழ்க்கையை ஆத்மார்த்தமானதாகவும், இனிமையானதாகவும், பயனுள்ளதாகவும் ஆக்குகிறது. மனிதன் தனது புனிதப் பயணத்தின் மகத்தான இலக்கை அறியவில்லை. அவன் தவறான பாதைகளில் செல்வதால் அது அவனை பேரழிவிற்கு இட்டுச் செல்கிறது. அவன் தனக்கு வெளியே உள்ள விஷயங்களில் நம்பிக்கை வைத்து, அவற்றிலிருந்தும், அவற்றின் மூலமாகவும் சந்தோஷத்தைப் பெறத் திட்டமிடுகிறான். எல்லா சந்தோஷங்களும் தனக்குள் இருக்கும் ஆனந்த ஊற்றிலிருந்துதான் எழுகின்றன என்பதை அவன் அறியவில்லை; அவன் தன்னுள் இருந்து வெளிப்பட்ட மகிழ்ச்சியைத்தான் புறப்பொருட்களின் மீது வைக்கிறான்; அவன் தன்னுடைய சந்தோஷத்தையே புற விஷயங்களின் மீது போர்த்தி, பின்னர் அவற்றிலிருந்துதான் அதை அனுபவிப்பதாக நினைக்கிறான்! நீங்கள் சமையல் செய்ய முற்படும்போது, அதற்குத் தேவையான அரிசி, பருப்பு, உப்பு, மசாலா, காய்கறிகள் ஆகியவை உங்களிடம் இருக்கலாம். ஆனால் அடுப்பில் நெருப்பு இல்லை என்றால் ருசியான உணவை சமைக்க முடியாது! அதைப் போலவே, அருட்பெருங்கடலின் அலை எனும் மெய்யுணர்வாகிய ஞானமே நெருப்பாகும். இந்த நெருப்பே பொருள் சார்ந்த உலகம் மற்றும் அதன் செயல்பாடுகள் ஆகியவற்றின் அனுபவத்தை நாம் ஏற்கத்தக்கதாக, ருசிகரமானதாக, செரிக்கக்கூடியதாக, ஆரோக்கியத்தையும் சந்தோஷத்தையும் அளிக்கக் கூடியதாக மாற்றுகிறது. அந்த சந்தோஷமே ஆனந்தம்; அதுவே மேம்படுத்துவதும், ஒளியூட்டுவதும், ஆக்கப்பூர்வமானதும் ஆகும்! (தெய்வீக அருளுரை,மார்ச்16,1966)