ஒருவன் கிணற்றில் விழுந்தவுடன், "நான் கிணற்றில் விழுந்துவிட்டேன், கிணற்றில் விழுந்துவிட்டேன், நான் பேராபத்தில் இருக்கிறேன், தயவு செய்து என்னைக் காப்பாற்றுங்கள்” என்று தன் குரலையும் உணர்ச்சிகளையும் அடக்கிக்கொண்டு மெல்லிய குரலில் முணுமுணுத்தால் என்ன பயன்? அவன் முணுமுணுப்பதை யாராலும் கேட்கவோ, அவனைக் காப்பாற்றவோ முடியாது. “நான் கிணற்றில் விழுந்துவிட்டேன்! என்னைக் காப்பாற்றுங்கள்! யாராவது வந்து காப்பாற்றுங்கள்!" என்று, தான் அனுபவிக்கும் அனைத்து வேதனைகளுடனும், காப்பாற்றப்பட வேண்டும் என்ற தீவிர தாபத்துடனும் அவன் உரத்த குரலில் கத்த வேண்டும். அப்போதுதான் அவனுக்கு உதவி கிடைக்கும். அதுபோலவே, இந்த உலகத் துன்பமெனும் ஆழமான கிணற்றில் நீங்கள் விழுந்து, அந்தச் சூழலில் சிக்கித் தவிக்கும்போது, உங்கள் முழு சக்தியோடு, முழு மனதோடு கூக்குரலிடுங்கள்; இறைவனால் காக்கப்படுவீர்கள். மாறாக "என்னைக் காப்பாற்றுங்கள், என்னைக் காப்பாற்றுங்கள், நான் இந்த சம்சாரத்தில் தத்தளித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்” என்று அரைமனதுடன் ஈனஸ்வரத்தில் முணுமுணுப்பதால் எந்தப் பயனும் இல்லை. பிரார்த்தனை இதயத்திலிருந்து பீறிட்டு எழுமானால் உதவி நிச்சயம்! (தெய்வீக அருளுரை, நவம்பர்14, 1976)