வாழ்க்கையில் பிரச்சினைகளை அனுபவிக்கும் மக்கள் அடிக்கடி, "ஏன் இறைவன் என்னை இது போன்ற சோதனைகளுக்கு ஆளாக்குகிறான்?" என்று நொந்து கொள்கிறார்கள். உண்மை என்னவென்றால், இறைவன் யாரையும் தானாக தண்டிப்பதும் இல்லை, அனுக்கிரஹிப்பதும் இல்லை. பக்தன் தன் கடமையை மட்டும் செய்துவிட்டு பலன்களை இறைவனிடம் விட்டுவிட வேண்டும். செயல்கள் நல்லவையாக இருந்தால், பலன்களும் நல்லவையாக இருக்கும். செயல்கள் தீயதாக இருந்தால் விளைவுகளும் அதே அளவிற்குத் தீயதாக இருக்கும். எனவே ஒருவரின் செயல்களின் தன்மையை ஆராயாமல், அவர் அனுபவிப்பதற்கு இறைவனைக் குறைகூறுவதில் அர்த்தமில்லை. ஒரு பக்தன் "இறைவா! பூமியில் உள்ள கோடிக்கணக்கான உயிரினங்களில் உன் பார்வை என் மீது எப்படி விழும்? நீ என்னைப் பார்ப்பதே இல்லை. நீ என்னைப் பார்க்க மாட்டாயா?" என்று கூக்குரலிட்டாராம். அப்போது ஒரு அசரீரி "பக்தனே! நீ பல பணிகளில் மூழ்கி இருப்பதால் நீ என் மீது சற்றேனும் கவனம் செலுத்தவில்லை. நீ என்னை சிந்திக்கவும் இல்லை. அப்படியிருக்க, யார் யாரை மறந்துவிட்டார்கள்? நீயா, நானா?" என்று அவனைக் கேட்டதாம். மக்கள் இவ்வுலகியலான கவலைகளைக் கொண்டு உலகியலான செயல்களில் ஆழ்ந்து மூழ்கியுள்ளனர். அவர்களின் எண்ணங்கள் முழுவதும் இந்த செயல்கள் சம்பந்தப்பட்டவையாகவே இருக்கின்றன. அவர்கள் உலகின் எங்கோ ஒரு மூலையில் இருக்கும் சில உறவினர் அல்லது நண்பரைப் பற்றிக் கவலைப்படுகிறார்களே தவிர அவர்களுக்கு மிகமிக அருகில் இருக்கும் இறைவனை நினைப்பதில்லை. அவர்கள் பிரச்சினையில் இருக்கும்போது, "இறைவா, என்னை மறந்துவிட்டாயா?" என்று புலம்புகிறார்கள். (தெய்வீக அருளுரை,மே03,1987)