சமுத்திரம் ஒன்றே. திசைகளை வைத்து சமுத்திரத்திற்கு அநேக பெயர்களைக் கொடுப்பதுண்டு. அதேபோன்று, கருணைக்கடலான பரமாத்மா ஒருவனே. அந்தந்த யுகங்களைப் பொறுத்து அநேக ரூபநாமங்களை ஏற்றுக்கொள்கிறான். புண்ணிய நதிகள் சமுத்திரத்தை அடைவதற்குப் பல வழிகளில் பல திசைகளில் பாய்ந்தோடி, அதாவது, வடக்கு, தெற்கு, கிழக்கு, மேற்கு, வடமேற்கு, வடகிழக்கு, தென்கிழக்கு, தென்மேற்கு என எட்டுத்திசைகளில் பாய்ந்தோடினாலும், இறுதியில் அடைவது சமுத்திரம் ஒன்றை மட்டுமே. மனித குலமும் அநேக சாதனா மார்க்கங்களில் பகவானைப் போற்றி வழிபட்டாலும், இறுதியில் கிருஷ்ண பரமாத்மாவிடமே ஐக்கியமாக வேண்டும். மனிதர்கள் சம ஒற்றுமையைக் கடைப்பிடித்தாலும் சிந்தித்தாலும் மட்டுமே ஆனந்தம் கிட்டுமே தவிர வேற்றுமைகளைச் சிந்தித்தால் ஆனந்தத்தை விட்டு வெகுதூரம் சென்று விடுவார்கள். எப்போது ஆனந்தத்தை விட்டு வெகுதூரம் சென்று விடுகிறார்களோ அப்போது அவர்களால் சாந்தியை அனுபவிக்க முடியாது. சாந்தி இல்லாமல் எந்தவிதமான சௌக்கிய சந்தோஷங்களையும் மனிதர்கள் அடைவது இயலாது. ஒன்றுபட்ட சமுத்திரத்தை மட்டுமே தங்கள் இலக்காகக் கொண்டால், ஆறுகளின் ஓட்ட திசைகள் எதுவாக இருந்தாலென்ன, பெயர்கள் எதுவாக இருந்தாலென்ன, அவை ஐக்கியமாவது அந்த ஒரே சமுத்திரத்தையே அல்லவா? அவ்வாறே, யோக மார்க்கம், பக்தி மார்க்கம், அல்லது அமைதி, தர்மம், உண்மை, அன்பு ஆகிய ஏதோ ஒரு மார்க்கத்தைக் கடைப்பிடிக்கும் ஆன்மிக ஆர்வலர்களும் பக்தர்களும் கூட கடைசியில் கருணைப் பெருங்கடலையே அடைகின்றனர்; அங்கே பெயர்களும் வடிவங்களும் இல்லாமல் போகின்றன; வேறுபாடுகள் மறைந்து விடுகின்றன. அவர்கள் அமைதிப் பெருங்கடலில் இணையும் அனுக்கிரஹம் கிடைக்கப் பெறுகிறார்கள்.