மனம் என்பது பதிவுகளின் (வாசனாக்களின்) ஒரு மூட்டையே. உண்மையில், ஜகத் எனும் இந்த படைப்பனைத்துமே மனம்தான்; தனி மனிதனுக்கு எல்லா உலகமும் இதுவே. ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்கும்பொழுது, மனம் இயங்காமலிருப்பதால், படைப்பு என்றொன்று ஒருவருக்கு இல்லவே இல்லை. படைப்பென்றொன்று பிறப்பதும் (அல்லது "சித்தத்தில் தோன்றுவதும்") மற்றும் இறப்பதும் (அல்லது "சித்தத்திலிருந்து மறைவதும்") மனதின் சங்கல்ப சக்திகளுக்கு ஏற்பவே உள்ளன. எனவே, மனம் அழிந்தால், உலகமும் அழிந்து, ஒருவர் முக்தி அடைகிறார், மோக்ஷம் பெறுகிறார். எவர் ஒருவர் சித்தத்தை முழுமையாகக் கட்டுப்படுத்துவதில் வெற்றி பெறுகிறாரோ, அவருக்கே ஆத்ம தரிசனம் கிடைக்கும். சித்தம் என்பது வளர்ந்த மரம்; அதற்கான விதையே அகந்தை ("நான்" எனும் உணர்வு). "நான்" என்ற விதையை வீசி எறிந்துவிட்டால், சித்தத்தின் செயல்பாடுகள் அனைத்தும் தானாகவே மாயமாக மறைந்துவிடும். இந்தப் பலன்களுக்கு வேண்டி மெய்யார்வத்துடன் ஏங்கும் ஆன்மிக சாதகர் எப்போதும் மிகவும் ஜாக்கிரதையாக இருக்க வேண்டும். புலன்கள் எப்போது வேண்டுமானாலும் தாங்கள் இழந்த ஆதிக்கத்தை மீண்டும் பெற்று மனிதனை அடிமைப்படுத்தக் கூடும். ஆன்மிக சாதகர் தான் இதுவரை பெற்ற வெற்றியின் பெரும்பங்கை இழக்கக் கூடும். அதனால்தான் ஆன்மிக சாதகர்கள் உலகப் பற்றுதல்களிலிருந்து விலகி இருக்குமாறு எச்சரிக்கப்படுகிறார்கள். (ஞான வாஹினி, அத்தியாயம்-7)