'என் குறைகளை நானே தேடிப்பார்த்து, என் மனதை என் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்’ எனும் சங்கல்பத்தை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதுதான் முதல் சாதனையாகும். நாம் நாள் முழுவதும் பணிகளை இடையறாது செய்துகொண்டே இருப்போம். இவ்வாறு நாள் முழுவதும் படும்பாட்டின் உத்தேசம்தான் என்ன? இந்த அட்டகாசம், இந்த உருட்டல், இந்த ஓட்டம் அனைத்தும் நம் இறுதிக்காலம் இனிமையாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகத் தானே? பகல்நேரம் முடிந்தவுடன் சாயங்காலம் பிறக்கிறது. பகல்நேரப் பணிகள் அனைத்தும் பவித்ரமான உணர்வோடு நடந்தால், இரவுநேர பிரார்த்தனை இனிமையாக நடக்கும். அப்படிப்பட்ட திருப்திகரமான பாவம் ஏற்பட்டவுடன் ஏகாக்ரதையை அடைவோம். மனிதன் நீண்ட காலம் வாழ முடியாது. ஆயினும் இந்த மிகக்குறுகிய ஆயுட்காலத்திலேயே தெய்வீகத்தை சுவைத்துப் பார்க்கும் சாமர்த்தியம் அவனுக்கு உள்ளது. இரண்டு மனிதர்கள் ஒரே ப்ரிண்டில் தயாரானவர்கள் போல இருப்பார்கள். இருவருடைய அங்கங்களும் ஒரே மாதிரியாகவே இருக்கும். இப்படி இருந்தாலும், ஒருவன் கடவுளுக்கு சமமானவனாகவும், மற்றொருவன் மிருகமாகவும் ஆகக்கூடும். இதற்குக் காரணம் என்ன? இருவருடையதும் ஒரே மதம் அல்லவா? ஒரே மானிட வடிவம் அல்லவா? பரமேஸ்வரனுக்கு எதற்கு இந்த பேதம்? இல்லை... இல்லை. நடத்தையை வைத்து இந்த இருவரும் ஒரே இனத்தவர்கள் என்று நம்ப இயலாது. ஆகவே முதலில் மனிதனுக்கு நடத்தையே பிரதானமானது. (ப்ரேம வாஹினி,அத்தியாயம்-5)