அணு எங்கும் வியாபித்துள்ளது என்று விஞ்ஞானிகள் கூறுவது போல், இறைவன் எல்லா இடங்களிலும் வியாபித்துள்ளான் என்று பிரஹலாதன் ஹிரண்யகசிபுவிடம் கூறினான். "இறைவன் இங்கிருக்கிறான், அங்கு இல்லை என்ற சந்தேகமே வேண்டாம். நீங்கள் எங்கு தேடிப் பார்த்தாலும், அங்கு அவனைக் காண்பீர்கள்,” என்றான். ஹிரண்யகசிபு, “அப்படியா? இறைவன் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கிறானா? சரி, அவனை எனக்குக் காட்டு" என்றான். அதற்கு பிரஹலாதன், “தந்தையே! புலன்களின் அடிமையாகவும், உடல் பற்றில் மூழ்கியும் இருக்கும் நீங்கள் இறைவனைக் காண விரும்புகிறீர்கள். இது அசாத்தியம். நீங்கள் வெறும் உலகியலான சுகசந்தோஷங்களையும் பேரும் புகழையும் பெறுவதற்குப் கடுமையாகப் போராடுகிறீர்கள், ஆனால் தெய்வ அனுக்கிரஹத்தைப் பெற முயற்சிப்பதில்லை. நீங்கள் எதை விரும்புகிறீர்களோ அதையே இறைவன் அனுக்கிரஹிக்கிறான். உங்கள் அதிகாரமும் புகழும் பெருக வேண்டும் என்று விரும்புகிறீர்கள். நீங்கள் அகந்தை மற்றும் பற்றுதலின் பிடியில் இருக்கிறீர்கள். ‘நான், ‘எனது’ என்ற உணர்வுகள் மேலோங்கி இருக்கும்வரை, உங்களால் ஆத்மபாவத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது” என்று பதிலளித்தான். இன்றும் கூட மனிதர்கள் உடற்பற்றுடன், “நான்” “எனது” என்ற உணர்வுகளால் கட்டுண்டு, இறைவனைத் தேடுகிறார்கள். அவர்களால் எவ்வளவு காலம் முயன்றாலும் இறைவனைக் காணமுடியாது. முதலில் ஏகாத்ம பாவத்தைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். நீங்கள் உங்களையே இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்க வேண்டும்! அப்படியென்றால்? அனைத்து செயல்களையும் இறைஉணர்வுடன் ஆற்ற வேண்டும் என்பதுதான் அதன் பொருளாகும். (அத்தியாயம் 8, கோடை அருள்மழை 1995)