ஓர் அரசன் பல அறிஞர்களையும் முனிவர்களையும் நோக்கி, "எது சிறந்த சேவை, அதைச் செய்வதற்கான சிறந்த நேரம் எது?" என்ற கேள்வியை எழுப்பினான். அவனுக்குத் திருப்திகரமான பதில் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. அவன் ஒருநாள் பகைவரின் சேனைகளை விரட்டிக்கொண்டு சென்றபோது, அடர்ந்த காட்டில் தனது படைவீரர்களை விட்டுப் பிரிய நேர்ந்தது. அவன் சோர்வுடனும் பசியுடனும் நீண்ட தூரம் பயணம் செய்து இறுதியாக ஒரு ஆசிரமத்தை அடைந்தான். அங்கு ஒரு வயதான துறவி அவனை அன்புடன் வரவேற்று ஒரு கோப்பை குளிர்ந்த நீரை அளித்து உபசரித்தார். சிறிது ஓய்விற்குப் பிறகு, அந்தத் துறவியிடம் அரசன் தன் மனதை வாட்டிக் கொண்டிருந்த, "மிகச் சிறந்த சேவை எது?" என்ற கேள்வியைக் கேட்டான். அதற்கு அந்தத் துறவி “தாகத்துடன் இருக்கும் ஒரு மனிதனுக்கு ஒரு கோப்பை தண்ணீர் கொடுப்பது" என்று கூறினார். "மேலும் அதை வழங்க சிறந்த நேரம் எது?" என்ற அரசனின் கேள்விக்கு, “தாகத்தால் வாடும் மனிதன், தீவிரமாக நீரைத் தேடிக்கொண்டு வெகுதொலைவிலிருந்து வரும்போது" என்ற பதில் வந்தது. சேவையை, அதன் விலையையோ அல்லது கிடைக்கும் விளம்பரத்தையோ வைத்து மதிப்பிடக்கூடாது; அது ஒரு கோப்பை நீரை மட்டுமே அளிப்பதாகக் கூட இருக்கலாம். ஆனால், பெறுபவரின் தேவை, தருபவரின் மனோபாவம் - இவையே ஒரு செயல் தங்கத்தைப் போன்று தரம் உயர்ந்ததா அல்லது ஈயத்தைப் போன்று தரம் தாழ்ந்ததா என்பதைத் தீர்மானிக்கின்றன! உங்கள் ஒவ்வொரு செயலையும் ப்ரேமையால் நிரப்புங்கள். உங்கள் சிந்தனை, சொல் அல்லது செயலால் யாரும் சிறிதளவு கூட வேதனையை அனுபவிக்கக் கூடாது. இதையே உங்கள் ஆன்மிக சாதனையாக ஆக்கிக்கொள்ளுங்கள்! (தெய்வீக அருளுரை, மே 24, 1967)