தாங்கள் செம்மையாக ஆற்றவேண்டிய கடமை என்ன என்பதை அறிந்துகொள்ளும் ஏக்கம் கொண்டவர்களால் மட்டுமே, இறைவனுடைய அவதாரம் அளிக்க வந்துள்ள அருட்செய்தியைப் புரிந்து கொள்ள முடியும். இல்லையெனில், அது கீறல் விழுந்த இசைத்தட்டைப்போல இயந்திரத்தனமான அர்த்தமற்ற பேச்சாகத்தான் இருக்கும். ஆனால், இதயமெனும் நிலத்தை அந்த ஏக்கத்தின் ஏரால் நன்கு உழுது விதைப்பதற்குத் தயாராக்கினால் நிச்சயம் நல்ல விளைச்சல் கிடைக்கும். அர்ஜுனன் கிருஷ்ணரின் மைத்துனன்; அவன் பல ஆண்டுகளாக பகவானின் துணைவனும் நெருங்கிய தோழனும் கூட! ஆனாலும், அவனுக்கு போர்க்களத்தில் தான் பகவத்கீதை போதிக்கப்பட்டது! ஏன்? அர்ஜுனன் அந்த போதனையைப் பெற்று புரிந்துகொள்ளும் மனப்பக்குவத்தை அப்போதுதான் அடைந்திருந்தான். முதலாவதாக, அர்ஜுனன் தனது கடமையைப் பற்றிய குழப்பத்தில் இருந்தான்; மேலும் அதில் தெளிவு பெற்றே ஆக வேண்டும் என்பதில் மிகுந்த ஆர்வத்துடன் இருந்தான். அவன் எல்லாவிதமான பகுத்தறிவையும் பற்றின்மையையும் கொண்டிருந்தாலும், யுத்தத்தில் ஈடுபட வேண்டுமா வேண்டாமா என்ற இரு முடிவுகளுக்கு இடையே அலைக்கழிக்கப்பட்டு, தன்னுடைய தர்மம் எது என்பதை முடிவெடுக்க முடியாமல் தவித்துக்கொண்டிருந்தான். இரண்டாவதாக, தான் முடிவெடுக்காமல் இறைவனிடம் சரணடைந்து, ஆற்றொணாத துயரத்தில் தனது இதயத்தின் ஆழத்தில் இருந்து, "நான் உங்கள் சீடன்; உங்களுடைய சங்கல்பத்திற்கு என்னை முற்றிலுமாக அர்ப்பணிக்கிறேன்; நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை மட்டும் சொல்லுங்கள், நான் அதற்குக் கீழ்ப்படிகிறேன்" என்று அறிவித்தான். (தெய்வீக அருளுரை, ஜூலை 1970)