தூய்மையான ப்ரேமை நிறைந்த ஒருவர் பெரும் மனச்சாந்தியுடன் தூய இதயம் கொண்டவராகவும், கஷ்டமோ நஷ்டமோ - எந்த பாதகமான நிலையிலும் நிலைகுலையாதவராகவும் இருப்பார். இந்த மனத்திண்மை இறைவன்பால் கொண்ட ப்ரேமையால் பெறப்படுகிறது; அது ஒருவருக்கு ஆத்ம விசுவாசத்தை அளிக்கிறது. ஆத்ம விசுவாசம் மகத்தான சக்தியை ஒருவருள் உருவாக்குகிறது. ஒவ்வொருவரும் இந்த சக்தியை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். ஆத்மானந்தத்தை அனுபவிப்பதற்கு ஒவ்வொருவரும் ஆத்ம விசுவாசத்தை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். ப்ரேமை என்பது எந்தப் பிரதிபலனோ வெகுமதியோ எதிர்பார்க்கும் உணர்வுகள் இன்றி இருத்தல் வேண்டும். ஏதாவது ஒன்றைத் திரும்பப் பெற வேண்டும் என்ற ஆசையால் எழும் ப்ரேமை உண்மையான ப்ரேமை அல்ல. எவ்விதமான தன்னலமோ எதிர்பார்ப்போ அற்ற ப்ரேமையை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். இது மனிதனின் தலையாய தர்மமாகும். இறைவனிடம் இது வேண்டும், அது வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்கக் கூடாது, ஏனெனில், இறைவனது அருட்கருவூலத்தில் எப்படிப்பட்ட விலைமதிப்பற்ற, திவ்யமான, மகத்தான பொக்கிஷங்கள் இருக்கும் என்பதை எவரும் அறியார். இறைவன் பக்தனுக்கு எதை அளிக்க வேண்டுமென சங்கல்பித்துள்ளான் என்பது யாருக்கும் தெரியாது. இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில், மனிதன் வெறும் அற்பமான பொருட்களைக் கேட்பதனால் தன்னுடைய தெய்வீக சக்தியை இழந்துவிடுகிறான். (தெய்வீக அருளுரை, அக்டோபர் 09, 1989)