ஒரு நாளின் இருபத்து நான்கு மணி நேரத்தில் ஐந்து நிமிடங்களை இறைவனை வழிபடுவதற்கு ஒதுக்கினால் எவ்வளவு ஆனந்தம் உங்களுக்குக் கிடைக்கும்? ப்ரேமையும் தன்னலமற்ற சேவையும், ஒரு மனிதனுக்கு பறவையின் இரு சிறகுகள் போன்றவை. அவ்விரு சிறகுகளைக் கொண்டு அவன் எவ்வளவு உயரம் வேண்டுமானாலும் செல்லலாம். இந்த இரண்டு குணங்களையும் வளர்த்துக் கொள்ள திரிகரண சுத்தி - அதாவது சிந்தனை, சொல், செயல் ஆகியவற்றின் தூய்மையை ஒருவர் பெற வேண்டும். இன்று பயனற்ற ஆடம்பரங்களுக்கு பெருமளவில் பணம் வீணடிக்கப்படுகிறது; அதே நேரத்தில் தூபத்திற்கும் ஊதுபத்திகளுக்கும் செலவிடுவதை மக்கள் குறை கூறுகிறார்கள். என்னே ஒரு மடமை இது! வருடங்கள் வரும், போகும். மனிதர்களின் மனதில் மாற்றம் இல்லை என்றால் வருடங்கள் கடந்தும் என்ன பயன்? காலம் பொன்னானது. இது இறைவனுடைய சேவைக்காக பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். அனைத்து செயல்களும் இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட வேண்டும். தியாகத்தின் மூலமாகத்தான் மனிதன் இறைவனை உணரமுடியும். இன்று மக்கள் தியாகத்தின் அர்த்தத்தை மறந்து விட்டார்கள். தியாகமே யோகம்; போகமே ரோகம். ஒவ்வொரு கணமும் உங்கள் இதயம் மலரட்டும். அதுதான் புத்தாண்டை வரவேற்கும் முறையாகும். நீங்கள் தெய்வத்துடனான ஏகத்துவத்தை உணருங்கள். (தெய்வீக அருளுரை, ஏப்ரல் 13, 1996)