மேலோட்டமாக பார்க்கும் ஒருவருக்கு மனித வாழ்க்கை என்பது உண்பது, குடிப்பது, உழைப்பது, உறங்குவது ஆகியவற்றின் ஒரு சுழற்சி போலத் தோன்றுகிறது. ஆனால், உண்மையில் அதற்கு உயர்ந்த அர்த்தமும், ஆழ்ந்த முக்கியத்துவமும் இருக்கிறது. வாழ்க்கை அனைத்தும் ஒரு மஹா யக்ஞமாகும். ஒவ்வொரு சிறிய செயலும் இறைவனுக்கு செய்யப்படும் அர்ப்பணிப்பாகும். இந்த ஈஸ்வரார்ப்பண உணர்வோடு ஆற்றும் செயல்களுடன் ஒரு நாளைக் கழிக்கும்போது, உறக்க நிலை என்பது சமாதி நிலையே அன்றி வேறு எதுவாக இருக்கமுடியும்? மனிதர்கள் தங்களை தேகமே எனத் தவறாகக் கருதுவதால், அதன் பராமரிப்பிற்கும் சௌகரியத்திற்கும் பல பொருட்களை சேகரித்துக் கொள்கிறார்கள். உடல் நலிந்து மூப்படைந்துவிட்டபோதும் கூட, ஏதோ ஒரு வழியில் அதற்கு வலுவூட்ட மனிதர்கள் முயலுகிறார்கள். ஆனால் எவ்வளவு காலத்திற்கு மரணத்தைத் தள்ளிப்போட முடியும்? மரணத்தின் அழைப்பு வந்துவிட்டால், அதன்பின் ஒரு கணமேனும் இருக்க முடியுமா? மரணத்தின் முன் பதவி, பெருமை, அதிகாரம் போன்றவை அனைத்தும் மாயமாய் மறைந்துவிடும். இதை உணர்ந்து, திரிகரண சுத்தியுடன் அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் அல்லும் பகலும் சேவை செய்வதன் மூலம் பரமாத்மாவை அடையப் பாடுபடுங்கள். (ப்ரேம வாஹினி, அத்தியாயம்-6)