பல பொருட்களை ஒன்று சேர்த்து உருவாக்கப்படுவதே சிருஷ்டி எனப்படும். இவ்வாறு ஒன்று சேர்க்கப்பட்ட பொருட்கள் காலப்போக்கில் பிரிந்து விடுதலை பெற்றாக வேண்டும். படைக்கப்பட்ட ஜீவாத்மா இறுதியில் மரணமடைந்து தான் ஆக வேண்டுமல்லவா? சிலர் சுகவாசிகளாகப் பிறக்கிறார்கள்; பரிபூரண ஆரோக்கியமான, ஆனந்தமான வாழ்க்கையை அனுபவிக்கிறார்கள். வேறு சிலர் துர்பாக்கியசாலிகளாகப் பிறக்கிறார்கள்; சிலருக்கு கைகளோ கால்களோ இருப்பதில்லை. சிலர் அறிவிலிகளாகவோ குறையுள்ளவர்களாகவோ பிறக்கிறார்கள். அவர்களை அவ்வாறு படைத்து தண்டித்தவர் யார்? இறைவன் நியாயசீலன் என்றும் தயாமூர்த்தி என்றும் போற்றப்படுகிறான். அப்படிப்பட்ட சமதிருஷ்டி கொண்ட பரமாத்மா எப்படி இவ்வளவு பாரபட்சம் கொண்டவராக இருக்க முடியும்? இறைவன் ஆளும் இந்த உலகமெனும் சாம்ராஜ்யத்தில் இப்படிப்பட்ட பாகுபாடுகள் எப்படி வந்தன? இத்தகைய சந்தேகங்கள் இயல்பானவையே. இந்த பாரத தேசத்தின் சிந்தனைகளை வடிவமைத்த மகரிஷிகளின் ஞானதரிசனம், இந்த வேறுபாடுகளுக்கு இறைவன் காரணம் அல்ல; இப்பிறவிக்கு முந்தைய பிறவிகளில் ஒருவர் ஈடுபட்ட கர்மவினைகளின் விளைவுகளே இவை என்பதை அவர்களுக்கு வெளிப்படுத்தியது. சுகம்-துக்கம், ஆரோக்கியம்-குறைபாடு ஆகியவை அவற்றின் விளைவுகளே. முந்தைய பிறவிகளில் செய்தவற்றின் விளைவுகளால் நிகழும் நல்லதும் கெட்டதும் ஒருவர் தனக்குத்தானே ஏற்படுத்திக்கொண்டவை ஆகும். (சத்ய சாயி வாஹினி, அத்தியாயம்-3)