தர்மராஜர், தனது பரந்த சாம்ராஜ்யத்தை இழந்து, இமயமலைத் தொடரிலுள்ள குகைகளில், தனது மனைவியான திரௌபதியுடன் வாழ நேர்ந்த போது, அவள் அவரிடம் ஒரு நாள், ‘’நாதா! உலகில் தர்மத்தைப் பிறழாது பின்பற்றுபவர்களில் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி நீங்களே முதன்மையானவர்; அப்படிப்பட்ட உங்களுக்கு இத்தகைய கோரமான விபத்து ஏன் சம்பவித்தது?‘’ என்று கேட்டு துக்கித்தாள். தர்மராஜர், ‘’திரௌபதி! துக்கப்படாதே. இந்த இமயமலைத் தொடரைப் பார். இது எவ்வளவு அற்புதமாகவும், சௌந்தர்யமாகவும், கம்பீரமாகவும் இருக்கிறது! நான் அளவில்லாமல் நேசிக்கும் அளவிற்கு மகத்தானது. இது எனக்கு எதுவும் தருவதில்லை; ஆனால், சௌந்தர்யமாகவும் கம்பீரமாகவும் இருப்பவற்றை நேசிப்பது என்னுடைய இயல்பு. இந்த சௌந்தர்யத்தின் திருவுருவமே பரமாத்மா. நேசிப்பதற்குத் தகுதி படைத்தவன் அவன் ஒருவனே. இதுவே, நம்முடைய பாரத தேசத்தவரின் காலங்காலமான தேடலுக்குக் கிடைத்த பாடமாகும். அதனால்தான் அவனை நான் நேசிக்கிறேன். நான் அவனிடம் எந்த சலுகையும் கேட்கமாட்டேன்; நான் எந்த வரத்திற்காகவும் பிரார்த்திக்க மாட்டேன். நான் எங்கு இருக்க வேண்டும் என்று அவன் விரும்புகிறானோ, அங்கு அவன் என்னை வைக்கட்டும். என் ப்ரேமைக்குக் கிடைக்கக்கூடிய உயர்ந்த பரிசு இறைவனின் ப்ரேமையே!’’ என்று பதிலளித்தார். தர்மராஜர், ப்ரேமை என்பது திவ்யமான ஒன்று; அதை அவ்வாறே கருத வேண்டும் என்பதையும் உணர்ந்திருந்தார். அந்த ப்ரேமையே, எப்போதும் ஆத்ம உணர்வு நிலையில் ஆழ்ந்திருப்பவர்களின் தன்னியல்பு என்பதை திரௌபதிக்கு தர்மராஜர் போதித்தார். (சத்ய சாயி வாஹினி, அத்தியாயம்-1)