புலன்கள் அல்லது உடல் இன்பங்களைப் பூர்த்தி செய்யும் விஷயங்களை நோக்கி அன்பு செலுத்தி, ​​அவை தோல்வியிலோ ஏமாற்றத்திலோ முடியும்போது, அந்த அன்பு வறண்டு விடுகிறது. லாபத்தை நேசிக்கும்போது, அந்த நேசம் நஷ்டத்தால் தேய்ந்துவிடும். உலகியலான திருப்தியை நோக்கமாகக் கொண்டு நீங்கள் நேசிக்கும்போது அதிருப்தி அந்த அன்பின் ஊற்றுகளை வற்றச்செய்து விடும். கோடிக்கணக்கான ஏமாற்றங்கள் ஒன்றுசேர்ந்து உங்களை வருத்தி வாட்டினாலும், ப்ரேமையை ஒருபோதும் கைவிடாதீர்கள்; ப்ரேமையின் மூலாதாரமான, ஊற்றான, மிக உயர்ந்த இலக்கான இறைவன் மீது அதை நிலைநிறுத்துங்கள். எப்படிப்பட்ட இடையூறு இருந்தாலும், உங்கள் பிடியைத் தளர்த்துவதற்கு எவ்விதமாக நீங்கள் தூண்டப்பட்டாலும், இறைவனை இறுகப் பற்றிக் கொள்ளுங்கள்; ஏனெனில் எப்போதும் புயலுக்குப் பின் தான் அமைதி. மேலும் வெப்பமான வானிலை தவறாமல் குளிர்ந்த மழையைக் கொண்டு வருகிறது. ப்ரேமை, அனைத்து செயல்களையும் சாந்தி, சந்தோஷங்களால் நிறைக்கிறது. ப்ரேமை, மிக அற்பமானதையும், மிகத் தாழ்ந்ததையும் மேன்மையுறச் செய்கிறது. இறைவனின் திருவுருவமாக நீங்கள் இருப்பதால், உங்களையே நேசியுங்கள்; இறைவனே பிறருள் குடிகொண்டு, அவர்களின் மூலம் பேசியும், செயல்பட்டுக்கொண்டும் இருப்பதால், பிறரையும் நேசியுங்கள். உள்ளிருந்து ஊக்குவிப்பவனாகிய இத்தகைய இறைவனை உணர்வதே அடித்தளமாகும்; அதன் மீதே நீங்கள் சந்தோஷம் எனும் மாளிகையை எழுப்ப முடியும். (தெய்வீக அருளுரை, பிப்ரவரி 23, 1971)