நீங்கள், பௌதீக விஞ்ஞானம், கைவினைக் கலைகள், இலக்கியம், சங்கீதம், நாட்டியம், சித்திரம் போன்ற எண்ணற்ற உலகியலான ஞானங்களைப் பெற்றிருக்கலாம்; ஆனால் ஆத்மஞானம் இல்லாவிட்டால், இவை அனைத்தும் உங்களுக்கு சாந்தி சுகங்களைத் தர முடியாது. உலகியலான ஞானம் உங்களுக்குப் பேரும் புகழும் தரக்கூடும். ஆனால் ஆத்மஞானம் மட்டுமே புரிதலுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்ட மனச்சாந்தியைத் தர முடியும். எந்த ஞானம், வேற்றுமையில் ஒற்றுமையையும், அழிவில் அமரத்துவத்தையும் வெளிப்படுத்திக்காட்டுமோ, அதுவே ஆத்மஞானமாகும். அத்தகைய ஆத்மஞானம் பெற்றவரே அனைத்தும் அறிந்தவர் எனலாம். ‘தரதி சோகம் ஆத்மவித்’ என்கிறது உபநிஷதம். அதாவது, சோகத்திலிருந்து நிவாரணமளித்து, அதை அழிக்கவல்லது ஆத்மஞானம் மட்டுமே. உலகியலான எல்லா ஞானமும் வெறும் வயிற்றுப்பிழைப்புக்காகத் தான். விஞ்ஞானம், கலை என அனைத்து ஞானத்திற்கும் மூலாதாரமான ஆத்ம ஞானத்தைப் பெற்றுவிட்டால், எந்தவிதமான ஞானத்தையும் பெறுவது சுலபமே. எல்லாம் வல்ல, எல்லாம் அறிந்த, எங்கும் நிறைந்த தெய்வத்துவத்தை அடைய முயற்சிக்கும் போதுதான் ஒருவருக்கு அனைத்து ஞானத்தையும் பெறுவதற்கான வாய்ப்பு கிட்டுகிறது. (தெய்வீக அருளுரை, அக்டோபர் 06, 1986)