அகந்தையையும், தற்பெருமையையும் விட்டொழிப்பது மிகக் கடினமானது; ஏனெனில் ஒவ்வொரு மனிதனும் அநாதி காலத்திலிருந்தே தனது வாழ்க்கையை நிர்ணயித்துக்கொண்டு வருகின்றான்! காலங்காலமாக ஒவ்வொருவரும் தங்களுடைய மனதை அது போகும் போக்கில் எல்லாம் திரிய விட்டுக்கொண்டே வந்துள்ளார்கள்; எனவே இப்போது அதற்குப் பழக்கமான பாதையிலிருந்து அதைத் திருப்பி மாற்று திசையில் செல்ல வைப்பது என்பது மிகக்கடினமே. அகந்தை நிறைந்த மனிதர்கள் மற்றவர்கள் மீது அதிகாரம் செலுத்தவே விரும்புகிறார்கள். இது ஒருவிதமான ‘பந்தம்’ என்பதை மற்றவர்கள் எடுத்துரைத்தாலும் அவர்கள் அதை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை, ஏனெனில், அவர்களுடைய விளக்கங்கள் அவர்களுக்குப் பிடித்தமானதாக இருப்பதில்லை! இப்படிப்பட்டவர்கள் சுயநலம் மற்றும் அகந்தை எனும் புகைபடிந்த கண்ணாடியின் வழியாகவே எல்லாவற்றையும் பார்க்கிறார்கள். “நான் சொல்வதே உண்மை”, “என்னுடைய கருத்தே சரியானது”, “என்னுடைய செயல்களே சரியானவை” என்ற அகந்தையுடன் அவர்கள் காலத்தைக் கழிக்கிறார்கள். இப்படிப்பட்ட நடத்தை ஆன்மிக சாதகர்களுக்கு மிகவும் தீங்கு விளைவிப்பதாகும். ஆக்கபூர்வமான விமர்சனம், ஆலோசனை அல்லது அறிவுரை எங்கிருந்தாவது வருமா என அவர்கள் மிக ஆவலுடன் எதிர்நோக்கியிருக்க வேண்டும்.