அர்ச்சனம், அதாவது, ‘அர்ச்சிப்பதன் மூலம் பக்தி செலுத்துவது’ என்பது ப்ருது சக்கரவர்த்தி இறைவனை வழிபடுவதற்கு பின்பற்றிய முறையாகும். இறை வழிபாட்டில் உடலின் ஒவ்வொரு அங்கத்தையும் பயன்படுத்தும் அங்க அர்ச்சனையின் சிறப்பான முக்கியத்துவத்தை அவர் எடுத்துக் காட்டினார். நேத்ர கமலம் சமர்ப்பயாமி – நான் இந்த கண்கள் எனும் தாமரை மலர்களை இறைவனுக்கு சமர்ப்பிக்கிறேன்; ஸ்ரோத்ர கமலம் சமர்ப்பயாமி – நான் இந்த காதுகள் எனும் தாமரையை இறைவனுக்கு சமர்ப்பிக்கிறேன்; ஹ்ருதய கமலம் சமர்ப்பயாமி – இந்த இதயமெனும் தாமரையை இறைவனுக்கு சமர்ப்பிக்கிறேன். இவ்வாறே, ப்ருது ஒவ்வொரு அங்கத்தையும் இறைவனை வழிபடுவதற்கு அர்ப்பணிக்க வேண்டிய தாமரை மலராகக் கருதினார். நேத்ர கமலம் சமர்ப்பயாமி என்ற மந்திரத்தை உச்சரிக்கும்போது, அதன் உண்மையான பொருள், இறைவனின் தரிசனம் பெறுவதற்கு மட்டுமே கண்கள் முழுமையாக அர்ப்பணிக்கப்படுகின்றன என்பதாகும்! அதேபோல், பக்தன் காதுகளை அர்ப்பணிக்கும்போது, அவன் தன் காதுகள் இறைவனுக்கு மட்டுமே அர்ப்பணிக்கப்படுகிறது என்பதையும், தீயவற்றை கேட்கக் கூடாது என்பதையும் உணர வேண்டும். இறைவனுடைய தெய்வீகக் கதைகளையும், ஆன்மிக போதனைகளையும் கேட்பதற்கு மட்டுமே காதுகளைப் பயன்படுத்த வேண்டும். இப்படிப்பட்ட பாவத்துடன் தான் அர்ச்சனை செய்யப்பட வேண்டும். ப்ருது சக்கரவர்த்தி இந்த உணர்வுடன் அங்க பூஜை செய்து மெய்யுணர்வைப் பெற்றார். (தெய்வீக அருளுரை, செப்டம்பர் 12, 1989)