கிருஷ்ண தத்துவம் என்பது ஆனந்தமயமானது. ராம தத்துவம், பாத்யதையை அதாவது கடமையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. ராமாயணம், இப்புவியில் சத்ய தர்மங்களை அரசாளச் செய்வதற்கான நோக்கம் கொண்டது. கிருஷ்ணாவதாரம், உலகிற்கு அருட்செய்தியை போதிப்பதற்கான நோக்கம் கொண்டது. கிருஷ்ணர் தனக்காக எதையும் ஆசைப்படவில்லை. தனக்கென்று எதையும் வைத்துக் கொள்ளவுமில்லை. அனைத்தையும் மக்களுக்கே கொடுத்தார். அவர் தனது தாய் மாமன் கம்சனை வதம் செய்து, கம்சனின் தந்தை உக்ரசேனனை அரியணையில் அமர்த்தினார். ஆனால் தான் ராஜ்யத்தை அடைய வேண்டுமென விரும்பவில்லை. பாண்டவர்களுடன் நட்பு கொண்டு, கௌரவர்களை வென்று, தர்மராஜனை சக்ரவர்த்தியாக முடிசூட்டினார். அவர் முடிசூடா மன்னனாக இருந்தார். அரசர்களின் பேரரசராகத் திகழ்ந்தார். அவருக்கென்று ராஜ்யம் எதுவுமில்லை. ஆனால் கோடிக்கணக்கானோரின் இதயங்களில் ஆட்சி புரிந்தார். கிருஷ்ண தத்துவம் போதித்த ஆழ்ந்த சத்தியம் இதுவே. நீங்கள் தீவிரமாக ஆராய்ந்தால், ஒவ்வொரு அவதாரமும் உயர்ந்த இலட்சியத்தை போதிப்பதற்கும், குறிப்பிட்ட அவதாரப் பணியை நிறைவேற்றுவதற்கும் தோன்றியவையே என்பதை அறியலாம். (தெய்வீக அருளுரை, செப்டம்பர் 04, 1996)