பாரசீக மொழியில் ‘இஸ்லாம்’ என்றால் ‘சரணடைதல் அல்லது சாந்தி’ என்று பொருள். மனிதன் இறைவனிடம் சரணடைந்து சக மனிதர்களோடு அமைதியான வாழ்க்கை வாழ வேண்டும் என்பதே இதன் உட்பொருளாகும். இஸ்லாமின் புனித நூலான குர்ஆன் பல புனிதக் கோட்பாடுகளைக் கொண்டது. அவற்றுள் ‘ஸலாத்’ ஒரு கோட்பாடாகும். உறுதியான நம்பிக்கையுடன் பக்தியுடன் இறைவனை வழிபட வேண்டும் என்று அது அறிவுறுத்துகிறது. ‘ஜகாத்’ என்ற மற்றொரு கோட்பாடு, சக மனிதர்களுக்கும் ஏழை எளியோருக்கும் தான தர்மங்கள் செய்து உதவ வேண்டுமென இஸ்லாமைப் பின்பற்றுபவர்களை வலியுறுத்துகிறது. இதைப்போன்றே, பாரதீயர்களின் இதிஹாச புராணங்களிலும், ‘பரோபகாராய புண்யாய பாபாய பரபீடனம்’ என்ற வாக்கில், பிறருக்கு உதவுவதே புண்ணியம், பிறருக்குத் தீங்கிழைப்பதே பாவம் என்பதை கடமையாகக் கொள்ளவேண்டுமென கூறப்பட்டுள்ளது. இந்த ஆதார சத்தியத்தை மறந்து, ஒவ்வொரு மதத்தினரும், தத்தம் மத நம்பிக்கை மீதான வேற்றுமைகளின் அடிப்படையில் தடைகளை எழுப்பி விட்டார்கள். இவை உண்மையில் வெறும் வார்த்தைகளே தவிர அடிப்படையானவை அல்ல. இன்று மதங்களுக்கிடையில் பலவிதமான வேறுபாடுகள் உருவாகிக்கொண்டு வருகின்றன. இது நல்லதல்ல. தங்கள் வாழ்க்கையை இறைவன் வகுத்த ஒழுக்கநெறிகள் மற்றும் சத்தியங்களின் அடிப்படையில் அமைத்து, அவற்றைப் பேணி வளர்க்க ஒவ்வொருவரும் பாடுபட வேண்டும். (தெய்வீக அருளுரை, ஜூலை 23, 1989)