கபீர் தனது பகவானான ராமருக்கு மஞ்சள் நிற பட்டாடையை நெய்து கொண்டிருந்தார். அவர் தனியாகவே கைத்தறியில் வேலை செய்ய வேண்டியிருந்தது. “ராம ராம ராம” என்று இடைவிடாது ஜபித்துக் கொண்டே நெய்து கொண்டிருந்தார். துணி இருபது கஜ நீளம் ஆகிவிட்டது, ஆனால் கபீர் நிறுத்தவேயில்லை. அவருடைய தவமும் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது, ஆடையும் நீண்டு கொண்டே இருந்தது. தொழிலின் ஆனந்தமும், இறைவனிடம் பக்தியும், அவரது வாழ்வாதாரத்திற்குப் போதுமான நீராகவும் ஆகாரமாகவும் இருந்தது! அந்த வஸ்திரத்தை ராமருக்கு சாற்றுவதற்காக கோயில் அர்ச்சகரிடம் அவர் கொடுத்தபோது, அது சரியான அளவில் இருந்தது, இம்மியளவு கூட மிகுதியாக இல்லை! பாரதத்தில், இத்தகைய மாமனிதர்களே ஆன்மிக சாதகர்கள் திளைத்திடும் ஆனந்தத்தின் ஊற்றாக விளங்குகின்றனர். இல்லத்தில் (gruha - க்ருஹம்) கோவிந்த நாமம் ஒலிக்க வேண்டும்; இல்லையெனில், அது காட்டு விலங்குகள் வாழ்கின்ற குகை (guha) போன்றதே. உடலுக்கு ஒரு இல்லம் தேவை; ஆனால் உங்களுடைய உடலே ஒரு இல்லம் தான். அந்த இல்லத்திலும் கோவிந்த நாமம் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டும், இல்லையேல் அது மனித உடலல்ல, மண் பானையே (கடம்)! (தெய்வீக அருளுரை, பிப்ரவரி 08, 1963)