இறைவனிடம் செலுத்தப்படும் ப்ரேமை, பக்தி என்று அழைக்கப்படுகிறது; வாழ்வின் இலக்கை அடைவதற்கான அனைத்து பாதைகளிலும் இதுவே மிக எளிதானதாகும். பக்தி என்பது பல நிலைகளைக் கொண்டது எனக் கூறலாம். அதில் ஒரு நிலையாக, இறைவனுடைய சேவையே முக்கியமானது, அதுவே அதன் பலனும் கூட என்று உள்ளது. தன்னால் முடிந்தவரை பரமாத்மாவுக்கு ஆற்றும் சேவைக்கு மேல் பக்தன் வேறு எதையும் நாடுவதில்லை. இது படிப்படியாக இறைவனுடைய நாமரூபத்தைத் தவிர வேறு எதையும் உணராத நிலையாக மாறிவிடுகிறது! பக்தி மார்க்கத்தில் செல்வதற்கு, ஒருவருக்கு அறிவாற்றலோ, செல்வமோ, வளங்களோ, கடுமையான நியமங்களோ தேவையில்லை. வழிப்பறித்திருடனாக இருந்து மஹரிஷியாக மாறிய வால்மீகியின் வம்சம், குசேலரின் செல்வம், சபரியின் அறிவாற்றல், பிரகலாதனின் வயது, கஜராஜனின் தகுதி, விதுரரின் சாதனைகள் ஆகியவை என்னென்ன என்று கூறுங்கள் பார்ப்போம்? ப்ரேமையே! அவர்களிடம் இருந்ததெல்லாம் அது ஒன்றே, அவர்களுக்குத் தேவைப்பட்டதும் அது மட்டுமே! (தெய்வீக அருளுரை, மார்ச் 24, 1958)