தெய்வீக வாழ்க்கை என்பது நாம் வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டிய ஸத்வ குணத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. ஆரோக்யம், வலிமை, இதமான உணர்வு மற்றும் செயலாற்றுவதில் ஊக்கம் ஆகியவற்றை வளர்க்கும் சாத்வீக உணவின் மூலம் மட்டுமே இந்த குணத்தை உருவாக்க முடியும். போதிய உணவின்றி தவிப்பவர்களுக்கும் நலிந்தவர்களுக்கும் ஆன்மிகத்தை ஊட்டுவதால் எந்தப் பயனும் இல்லை; முதலில் அரிசிக்கஞ்சியைக் கொடுத்து, ஆழ்ந்த நம்பிக்கையையும், உயர்ந்த இலட்சியங்களையும் ஏற்கும் அளவிற்கு வலுவானவர்களாக ஆக்குங்கள். வயிற்றுப்பசியை எளிய சாத்விக உணவினால் முதலில் தீர்த்து வைக்க வேண்டும். அதன் பின் உங்களுக்கு மிகவும் பிடித்த இறைநாமத்தை ஸ்மரணை செய்யுங்கள். அந்த இறைநாமத்தை லேசாக எடை போட வேண்டாம்; யாசகம் கேட்டு வரும் பிச்சைக்காரனின் வாயால் அந்த இறைநாமத்தை சொல்லக் கேட்டாலும் அதற்கு மதிப்பளியுங்கள். அந்த நாமத்தை ஸ்மரிப்பவர் கெட்டவராக இருந்தாலும், ஸ்மரிப்பதன் நோக்கம் கெட்டதாக இருந்தாலும், அந்த இறைநாமத்தை தவறாகக் கருத வேண்டாம்; ஏனெனில், ஒருபோதும் அதன் தூயத்தன்மைக்கு ஊறு விளைவிக்க முடியாது. இறைவனை நினைவூட்டியதற்காக அவர்களுக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு, உங்கள் வழியில் நீங்கள் செல்லுங்கள். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, இறைவனை துதிப்பவர்களை எள்ளி நகையாடுவதோ, அவர்களின் ஊக்கத்தை குறைப்பதோ கூடாது. (தெய்வீக அருளுரை, டிசம்பர் 14, 1958)