இரண்டு விதமான மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள். ஒருவகையினர் தங்களை பாவிகள் என்று நிந்தித்துக் கொள்கிறார்கள். மற்றவர்கள் தாங்கள் உயர்ந்தவர்கள் என்று பெருமைப்பட்டுக் கொள்கிறார்கள். ஆனால், இருவகையினருமே தங்களுடைய மனோவிகாரங்களால் அவதிப்படுகிறார்கள்! இப்படிப்பட்ட இருவருக்குமே மனத்திருப்தி அவசியமாகிறது; இதனை தியானத்தின் மூலம் பெறலாம். தியானத்தின் மூலம் தெளிவு அதிகரித்து, அறிவு வளரும். இதற்கு ஒருவர் தியானத்தில் வேறு எந்த வழியையும் அனுமதிக்காத, எந்தத் தடையையும் சகித்துக் கொள்ளாத ஆர்வத்தையும் ஈடுபாட்டையும் அபிவிருத்தி செய்து கொள்ள வேண்டும். ஒருவர் இசையைக் கேட்பதில் ஆர்வம் கொண்டு அதிலிருந்து ஆனந்தத்தைப் பெற ஏங்கலாம் அல்லது இறந்து போன உறவினர்களின் சடலங்களைக் கண்டு துக்கமடையலாம். ஏக்கம் என்பது விரும்பத்தக்க அல்லது விரும்பத்தகாத விளைவுகளைக் கொண்டதாக இருக்கலாம்! முயற்சியை ஊக்குவிக்கும் வலிமை படைத்ததாக ஏக்கம் இருக்க வேண்டும். உண்மையில் ஏக்கம் என்பது செயலில் வெளிப்படாத முயற்சியே; முயற்சி என்பது செயலில் வெளிப்படும் ஏக்கமே. ஏக்கம் பலவீனமாக இருக்கும்போது, ​​முயற்சி குறைகிறது; ஒன்று வலுவாக இருக்கும்போது மற்றொன்றும் கூட செயல்திறன் கொண்டதாக இருக்கும்! (தியான வாஹினி, அத்தியாயம்-3)