நீங்கள் இறைவனின் ப்ரேமையை வென்றுவிட்டால், அவனது கருணை உங்கள் மீது பொழியும். ப்ரேமை  கொடுக்கிறது, மன்னிக்கிறது. அகந்தை பெறுகிறது, மறந்துவிடுகிறது. வீட்டிலிருந்து உங்களுடைய மகன் கொஞ்சம் பணத்தைத் திருடிவிட்டால், நீங்கள் அவனை போலீஸிடம் ஒப்படைப்பதில்லை; ஆனால் உங்களுடைய வேலைக்காரன் ஒரு கரண்டியைத் திருடிவிட்டால், உங்களுக்கு அத்தகைய தயக்கம் எதுவும் இருப்பதில்லை. ஏனென்றால், உங்களுக்கு வேலைக்காரனிடம் எந்த ப்ரேமையும் இல்லை. பிறரை வெறுக்காமல், பழித்துரைக்காமல், பிறரிடம் குறை காணாமல் வாழுங்கள். பதினெட்டு புராணங்களை எழுதிய வியாஸர், அனைத்து புராணங்களின் சாரத்தையும் ஒரு சிறிய இரண்டுவரிப் பாடலில் தொகுத்தளித்துவிட்டார்: “பிறருக்கு நன்மை செய்வது ஒன்றே புண்ணியமாகும். தீங்கு செய்வது மிகக்கொடிய பாவமாகும்” உங்களால் நல்லதைச் செய்ய முடியவில்லை என்று நீங்கள் எண்ணினால், குறைந்தபட்சம் தீங்கு இழைக்காமல் இருங்கள். அதுவே புண்ணியமாகும்! வேற்றுமைகளைக் கண்டறிய முயற்சிக்காதீர்கள்; ஒற்றுமையைக் கண்டறியுங்கள். ப்ரேமையின் திருவுருவமான இறைவனை ப்ரேமையின் மூலம் அறிந்துகொள்வதும், நீங்கள் அவனை அறிந்திருப்பதை உங்களுடைய ப்ரேமையின் மூலம் நிரூபிப்பதும்தான் வாழ்க்கையின் நோக்கம் என்பதை புரிந்து கொள்ளுங்கள்.. (தெய்வீக அருளுரை, ஏப்ரல் 04, 1975)