மனிதன் இறுதியான, மாறாத, ஆதாரத்தைக் கண்டறிந்துகொள்ளும் போது மட்டுமே, அவன் நிரந்தரமான சாந்தியைப் பெற முடியும்; அதுவரை, மாறிக்கொண்டே இருக்கும் உலகில், சுகத்திற்கும், துக்கத்திற்கும் இடையில், அவனும் கூட, ஊசலாடிக்கொண்டுதான் இருக்க வேண்டும். ஸ்ரீராமகிருஷ்ண பரமஹம்ஸரின் சீடர்களான விவேகானந்தர் மற்றும் நாகமஹாசயரைப் போல, படைப்பின் பின்னால் உள்ள படைத்தவனை, பொம்மைகளுக்குப் பின் இருந்து இயக்கும் பொம்மலாட்டக்காரனை அறிந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற வேட்கையால் மக்கள் உந்தப்பட வேண்டும். நாகமஹாசயர், தாஸோஹம் (நான் தாஸன்) என்ற மனப்பாங்கிலிருந்து ஆரம்பித்து, தன் தனித்துவத்தைச் சுருக்கி, தன்னை மிகச் சிறியவராக ஆக்கிக் கொண்டதால், மாயையின் தளைகளிலிருந்து விடுபட்டு வெளியேறி, அவரால் ப்ரபஞ்ச நித்திய சத்தியத்தை அடைய முடிந்தது. மறுபுறம், விவேகானந்தரோ, ஸோஹம் (நான் இறைவனே) என்ற மனோபாவத்திலிருந்து தொடங்கினார்; தன்னை பிரம்மாண்டமானவராகவும், மகத்தானவராகவும் ஆக்கிக்கொண்டு, தளைகளை உடைத்தெறிந்து, அதி உன்னதமான பேருண்மையோடு இரண்டறக் கலந்து விட்டார். உங்களுடைய உண்மைநிலையை, ப்ரபஞ்சத்தின் பின் இருக்கும் மெய்யுணர்வுடன் அடையாளம் காணும் அத்தகைய ஞானத்தை நீங்கள் பெறும்போது, மாயை உங்களை பாதிக்க முடியாது. (தெய்வீக அருளுரை, அக்டோபர் 4, 1965)