பரமாத்மாவை உணர்வதற்கு ப்ரேமையே போதுமானது. வெறுப்பு, அருவருப்பு, பாரபட்சம் ஆகியவை இல்லாதிருப்பதே ப்ரேமையாகும்; அது நேர்மறை நற்பண்புகளான பரிவு மற்றும் பாசத்தையும் குறிக்கிறது; எனவே மற்றவர்கள் துக்கப்படும்போது நீங்கள் துக்கப்படுகிறீர்கள், அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்போது மகிழ்ச்சியடைகிறீர்கள். இறைவனுக்கு நான்கு குணங்கள் இருக்கின்றன; நீங்கள் அவற்றை வளர்த்துக் கொண்டால் மட்டுமே, அவனை நீங்கள் புரிந்துகொள்ள முடியும். அவையே தெய்வீக அன்பு (ப்ரேமை), அழகு (சௌந்தர்யம்), இனிமை (மாதுர்யம்) மற்றும் காந்தி (சோபை) ஆகியவை. ப்ரேமையை வளர்த்துக் கொள்வது மற்ற மூன்றும் உங்களை வந்து சேர்வதற்கு போதுமானதாகும். படைப்பு அனைத்திலும் இருக்கும் தெய்வீகத்திடம் நீங்கள் ப்ரேமை நிறைந்தவராக இருக்கும்போது, அந்நிலையே சௌந்தர்யமாகும்; நீங்கள் ப்ரபஞ்சமயமான ப்ரேமை எனும் சாகரத்தில் மூழ்கி இருக்கும்போது இனிமையின் உச்சத்தை எட்டுகிறீர்கள்; உங்களுடைய மனம் அதன் தனித்தன்மையை இழந்து, பரமாத்மாவுடன் இரண்டறக் கலந்துவிடும்போது, பின்னர் அங்கு இருப்பது விவரிக்க முடியாத காந்தியே! (தெய்வீக அருளுரை, நவம்பர் 23, 1966)