ஆறாவது மலர், தவம் (தபஸ்) எனும் புஷ்பமாகும். தவம் என்றால் காட்டிற்குச் சென்று பழங்களையும் கிழங்குகளையும் உண்டு வாழ்வது என்று பொருளல்ல. இப்படிப்பட்ட வாழ்க்கையை தாமசிக (மந்தமான) வாழ்க்கை என்று கூறலாமே அன்றி, தவம் என்றல்ல. சாத்வீக, ராஜஸிக மற்றும் தாமசிக குணங்களிலிருந்து எழும் ஒருவரது உணர்வுகள், சிந்தனைகள், சொற்கள் மற்றும் செயல்களைக் கட்டுப்படுத்துவதில்தான் உண்மையான தவம் இருக்கிறது. ஒருவர், எப்பொழுதும் இறைவனைப் பற்றியே தியானித்து, சிந்தனை, சொல் மற்றும் செயலின் இசைவைப் பெற வேண்டும். மனஸ்யேகம் வசஸ்யேகம் கர்மண்யேகம் மஹாத்மனம் (எவருடைய சிந்தனைகள், சொற்கள் மற்றும் செயல்கள் முழுமையான இசைவுடன் இருக்கின்றனவோ அவரே மஹாத்மா). சுக-துக்கங்களினால் பாதிக்கப்படாமல் இருங்கள். சுகம்-துக்கம், லாபம்-நஷ்டம், வெற்றி-தோல்வி ஆகியவற்றில் சமச்சீரான மனப்பாங்குடன் இருக்க வேண்டும் என்று பகவத்கீதை போதிக்கிறது. (சுகதுக்கே ஸமேக்ருத்வா லாபா லாபௌ ஜயா ஜயௌ). ஒருவர் தன்னுடைய கடமையை ஆற்றி, எந்த பிரதிபலனையும் எதிர்பாராது சமுதாயத்திற்கு சேவை செய்ய வேண்டும். இப்படிப்பட்ட சமச்சீரான, ஆசைகளற்ற நிலையே உண்மையான தவமாகும்! (தெய்வீக அருளுரை, ஆகஸ்ட் 22, 2000)