வாழ்க்கை எனும் நாடகத்தில் நல்லதும், கெட்டதும் கலந்து இருக்கின்றன. இந்த இரண்டில், ஒன்று மாரகம் என்றும், மற்றொன்று தாரகம் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. மாரகம் என்றால், ஒருவர் எதுவும் தன்னுடையதல்ல - பேசும் அனைத்து வார்த்தைகளும், ஆற்றும் செயல் எதுவாக இருந்தாலும் - அனைத்தும் இறைவனைச் சார்ந்தது என்ற அடிப்படையில் நடிக்கிறார் என்பதாகும். ஒருவர் இந்த உணர்வோடு, தனக்கென்று எதுவும் இல்லாமல் தன்னுடைய பாத்திரத்தை ஏற்று நடிக்கிறார். தாரகம் என்பது, தன்னுடைய பாத்திரத்தைப் பற்றிய விழிப்புணர்வோடு, ஒருவருடைய செயல்களில் தனது தனித்தன்மையை மறக்காமல் நடிக்கும் மனப்பாங்கைக் குறிப்பதாகும். ஒருவர் தன்னை வெறும் நடிப்பவராக மட்டுமே கருதாது, தன்னை அனைத்தும் செய்பவராகக் கருதுகிறார். இரண்டிற்கான வித்தியாசம் என்னவென்றால், மாரக மனப்பாங்கு, ஒருவர் நடிக்கும் பாத்திரத்தின் தாற்காலிகத் தன்மையை உணருவதற்கு உதவி, அந்தப் பாத்திரத்தோடு சம்பந்தப்பட்ட பொருட்களோடு பற்றின்றி ஒருவர் இருக்குமாறு செய்கிறது; தாரக மனப்பாங்கில், நடிக்கும் பாத்திரத்தோடு ஒருவர் பற்றுதலை வளர்த்துக்கொண்டு அந்தப் பாத்திரத்தோடு சம்பந்தப்பட்ட பொருட்களை விட்டுக்கொடுக்க அவர் விரும்புவதில்லை! மாரகம் என்ற சித்தாந்தத்தில் உடமை உணர்வு இருப்பதில்லை. ஆனால் தாரகத்தில், தன்னுடையது என்று ஒருவர் எதைக் கருதுகிறாரோ, அதனுடன் பற்றுதல் கொண்டு விடுகிறார்! (தெய்வீக அருளுரை, பிப்ரவரி 19, 1998)