இறைவன் அனைத்தும் அறிந்தவன், அனைத்திலும் ஊடுருவி நிற்பவன், அங்கிங்கெனாதபடி எங்கும் நிறைந்தவன். எல்லாக் காலத்திலும் பொருட்களாலான உலகை இயக்குபவனும், அதன் மூலம் இயங்குபவனும் அவனே. படைப்பு என்றும் அவனது பாதுகாப்பில் தான் இருக்கிறது. இதுவே த்வைதத்தை பின்பற்றுவோரின் சித்தாந்தமாகும். இங்கு ஒரு கேள்வி எழுகிறது. உலகம் இறைவனால் ஆளப்படும்போது, அது இவ்வளவு கொடூரமாகவும், தீமையானதாகவும் இருப்பதற்கு அவன் எவ்வாறு அனுமதித்தான்? துன்பத்திற்கும் துயரத்திற்கும் இறைவன் பொறுப்பல்ல என்பதே இதற்கான பதிலாகும். நாம் செய்யும் பாவங்களே நாம் அனுபவிக்கும் துயரத்தின் முன்னோடிகள். இன்பமும், துன்பமும் மனிதர்கள் செய்யும் நல்லவை மற்றும் தீயவற்றின் விளைவுகளே. இறைவன் சாக்ஷிபூதமானவன். அவன் தண்டிப்பதோ அல்லது துன்பத்தை ஏற்படுத்துவதோ இல்லை. ஜீவாத்மா (ஜீவி) ஆரம்பம் என்று ஒன்று இல்லாதது, அதாவது அதற்கு பிறப்பு இல்லை; ஆனால் அது இடையறாத கர்மத்தில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்வதால், அந்த கர்மாவின் தவிர்க்க முடியாத விளைவுகளுக்கு அது ஆளாகியே தீர வேண்டும். இதுவே ஒவ்வொருவரின் அனுபவமும், ஒவ்வொரு மனதின் இயல்பும் ஆகும். இதுவே உலகின் மீறமுடியாத சட்டமாகும். (சத்ய சாய் வாஹினி, அத்தியாயம்-8)