துன்பம் அல்லது இன்பம் என்பது ஒருவர் ஈடுபட்டிருக்கும் செயலின் பிம்பமே. அதுவே ப்ரதித்வனி, பிரதிபலிப்பு மற்றும் ப்ரதிவினை! செயலின் நல்லவை மற்றும் கெட்டவையைப் பற்றித் தான் ஈடுபாடு கொள்ளாமல் ஜீவாத்மா ஒரு சாட்சியாக இருக்க முடியும். ஈடுபாடு ஏற்பட்டவுடன், நல்லவை நடக்கும்போது நல்லவற்றையும், தீயவை நடக்கும்போது தீயவற்றையும் அனுபவித்தே ஆக வேண்டும். ஜீவாத்மா இயற்கையிலேயே பரிசுத்தமானது, அப்பழுக்கற்றது என்று வேதாந்தம் உறுதி பட உரைக்கின்றது. பாரதீய (பாரத தேச) சிந்தனைப்படி இது ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட சித்தாந்தமாகும். ஆனால் இந்த உண்மை, அறியாமை மற்றும் கவனக்குறைவால் மறைக்கப்படுகிறது; எனவே மாயையால் அனுபவம் மாசுபடுத்தப்பட்டு, அறியாமையின் நிழலால் தீமை உருவாக்கப்படுகிறது. ஆனால் நன்மை பயக்கும் செயல்களில் ஈடுபடும் போது, மாயையின் மேகங்கள் கலைக்கப்பட்டு, ஆத்மாவின் உண்மை நிலை உணரப்படுகிறது. அனைத்து உயிரினங்களும், அனைத்து ஆத்மாக்களும் அவற்றின் இயல்புப்படி பரிசுத்தமானவையே. நற்செயல்கள் தீய செயல்களின் மாசை நீக்கி, அத்தியாவசியமான இந்த பரிசுத்தத்தைப் பராமரிக்கின்றன. பின்னர் ஆத்மா இறைவனது பாதைக்கு இட்டுச் செல்லப்படுகிறது. இறைவனை நோக்கிய உந்துதல், தனி மனிதனின் சிந்தனைகள், சொற்கள் மற்றும் செயல்களை நல்மாற்றம் செய்துவிடும்! (சத்ய சாய் வாஹினி, அத்தியாயம்-8)