பகவத்கீதை மந்தநிலை, அலட்சியம் அல்லது சோம்பல் ஆகியவற்றை ஊக்குவிப்பதில்லை. அது கர்மாவை ஒரு தெய்வீக யோகமாகவும், இறைவனது ஸங்கல்பத்தோடு இசைந்த ஒரு செயல்பாடாக, ஒருவரது ஆன்மிக பரிபூரணத்துவ நிலையின் வளர்ச்சிக்குப் பயன்படுத்த பரிந்துரைக்கிறது. கர்மா என்பது நிறைவான செயலாக, போற்றுதலுக்குரிய செயலாக, தனக்கும் மற்றவருக்கும் ஆற்றவேண்டிய கடமையின் செயலாக இருக்க வேண்டும். இந்த லட்சியத்தை அடைய தேவையான படிகளையும் பாதையையும் பகவத்கீதை வகுத்துள்ளது. அது, அனைத்து மனப்பாங்குகளையும் மதிப்புவாய்ந்தவையாக ஏற்றுக்கொண்டு, ஒவ்வொன்றையும் ஆன்மிக சாதனையாக புடமிட்டுப் பண்படுத்துகிறது. அது, அனைத்து நிலைகளிலும் இருக்கும் ஆன்மிக சாதகர்களுக்கு வரங்களை அளிக்கும் ஒரு கற்பகவிருக்ஷமாகும். அது ஒரு ஆன்மிக சாகரம்; ஒருவர் எடுத்துச் செல்லும் பாத்திரம் எவ்வளவு கொள்ளுமோ அந்த அளவு ஒவ்வொருவரும் அதிலிருந்து எடுத்துக் கொண்டு வர முடியும். பகுத்தறிவோடு நாடுபவர், செயலார்வம் கொண்ட சாதகர், பக்திமான் ஆகிய அனைவரும் இறைவனிடமிருந்து சமமான கவனத்தையும் கவனிப்பையும் பெறுகிறார்கள். உண்மையில், வேதாந்தத்தின் உன்னதத்தையும், தெய்வீக தத்துவத்தின் எங்கும் நிறைந்த தன்மை மற்றும் அனைத்திற்கும் அப்பாற்பட்ட தன்மையையும், அன்றாட வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு செயலிலும் பகவத்கீதை உட்புகுத்துகிறது. (தெய்வீக அருளுரை, செப்டம்பர் 10, 1984)