மக்கள் பஜனை, பூஜை மற்றும் தியானத்தில் ஈடுபடுகிறார்கள் - இவை வெறும் உடற்பயிற்சிகளே அன்றி வேறில்லை! மனம் அவர்களை சிரத்தையானவர்களாக மேம்படுத்துவதில்லை. அவற்றில் இதயம் உருகுவதும், உணர்வுகளால் அதிர்வதும் இல்லை. எனவே அவர்கள் மனித நிலையிலேயே நின்றுவிடுகிறார்கள்; தெய்வ நிலைக்கு உயர்வதில்லை. "மழைத்தூறலால் மட்டுமே ஒரு ஏரியை நிரப்ப முடியுமா? எச்சில் உள்ளே போவதால், தாகத்தைத் தணிக்க முடியுமா? மூச்சை இழுத்துப் பிடிப்பதால், வயிறு நிறைந்துவிடுமா? புல் கதிர்களை எரிப்பதால், கொழுந்து விட்டெரியும் கனலை உருவாக்க முடியுமா?" என்று கேட்கிறார் ஒரு கவிஞர். கரி தேவை என்றால், மரக்கட்டைகளை எரிக்க வேண்டும்; கொட்டும் மழை மட்டுமே ஒரு ஏரியை நிரப்ப முடியும்; ஒரு கோப்பை குளிர்ந்த நீரே மனிதனின் தாகத்தைத் தணிக்க முடியுமே அன்றி வேறு எதுவும் அல்ல! இதயம் முழுமையாக அர்ப்பணிக்கப்பட வேண்டும்! பக்தி இதயத்திலிருந்து பொங்கி வழிய வேண்டும். தாமரையைப் பாருங்கள்; அதன் வேர்கள் தண்ணீருக்கடியில் சேற்றில் இருக்கின்றன. அது நீரிலேயே வளர்ந்து, அதன் மீதே மிதக்கிறது. அது சேற்றால் கறைபடவோ அல்லது நீரால் நனைவதோ இல்லை. இதில் ஆச்சரியம் என்னவென்றால், அது சேறும் நீரும் இல்லாமல் வாழ முடியாது; ஆனால் அது காற்று மற்றும் சூரியனுக்காக உயர்ந்து எழுகிறது! (தெய்வீக அருளுரை ஜனவரி 8, 1983)