ஒவ்வொன்றிற்கும் அதற்கே உரித்தான தர்மம் அல்லது உள்ளார்ந்த தனித்தன்மை அல்லது ப்ரேம குணாதிசயங்கள் உண்டு. இந்த விதி புல்லுக்கும், நக்ஷத்திரங்களுக்கும் சமமாகப் பொருந்தும். இந்த அகிலம், தொடர்ந்து அலை பாய்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒன்றல்ல. குணங்கள் மற்றும் சந்தர்ப்பங்களில் ஒரு பூரணத்துவம் அடைவதை நோக்கி அது இடையறாது முன்னேறிக் கொண்டு இருக்கிறது. சுயமுயற்சி மற்றும் பகுத்தறிவின் மூலம் இப்போதைய நிலையிலிருந்து ஒருவர் தன்னையும் கூட நல்மாற்றம் செய்து கொள்ள முடியும். அகிலத்தை ஊடுருவி நிற்கும் நல்லொழுக்க சக்திகள் நமது சாதனைக்கு கண்டிப்பாக ஊக்கமளிக்கும். இவற்றைப் பயன்படுத்தி, தங்களைத் தாங்களே உயர்த்திக் கொள்ளாமல் மனிதர்கள் அனைத்தையும் ஆட்கொள்ளும் மாயையில் ஆழ்ந்து மூழ்கி இருக்கிறார்கள். உலகில் உள்ள சாந்தி மற்றும் இசைவின் பாதையைப் பற்றி அவர்கள் அறியாதவர்களாக இருக்கிறார்கள். நல்லவற்றைப் பற்றிக் கொண்டு, தீயவற்றை விட்டு விடுவதற்கு அவர்களால் முடியவில்லை. தார்மிகமான பாதையில் தங்களை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை. “எதில்” இருந்து அண்ட சராசர அம்சங்களுடன் கூடிய அகிலம் உருவாகியதோ, "எது” அவற்றைத் தூண்டி, ஊக்குவித்து, அவற்றின் முன்னேற்றத்தைப் பேணுகிறதோ’ "எதில்” அவை இறுதியாக சங்கமம் ஆகிறதோ, "அதுவே” பரப்பிரம்மம் என்று தெரிந்து கொள்ளுங்கள். (சூத்ர வாஹினி, அத்தியாயம் 2)