எப்போது ஒரு துளித் தண்ணீர், சமுத்திரத்தில் விழுகிறதோ, அப்போதே அது அமரத்துவத்தையும், அளவற்ற தன்மையையும் பெற்று விடுகிறது.ஒரு துளித் தண்ணீரை நீங்கள் உங்களது உள்ளங்கையில் ஏந்தினீர்களானால், அது சில தருணங்களில் ஆவியாகி விடுகிறது.ஆனால், நீங்கள் அதை சமுத்திரத்தோடு சேர்த்து விட்டால், அது அளவற்றதாகவும், அதோடு ஒன்றாகவும் ஆகி விடுகிறது. ப்ரேமையின் மூலம் மட்டுமே பரப்ரம்மத்துடன் இரண்டறக் கலப்பதை உணர முடியும். பரப்ரம்மத்துடன் இப்படிப் பட்ட ஒரு இணைப்பை சாதித்து விட்ட ஒரு பக்தனுக்கு ஒவ்வொன்றும் தெய்வீகமாகவே தெரியும். பிருந்தாவனத்தின் கோபிகைகள் இப்படிப் பட்ட பக்தைகள்.அவர்களது ஆழ்ந்த பக்தியின் மூலம் அவர்கள் தெய்வீக ஆனந்தத்தை அனுபவித்தார்கள். எப்படி ஒரு மீன் தண்ணீருக்கு வெளியே வாழ முடியாதோ, அவ்வாறே, அம்ருத மயமான தெய்வீக ப்ரேம சாகரத்தில் மூழ்கி விட்ட ஒரு பக்தனால், ஒரு கணம் கூட இறைவன் பால் கொண்ட ப்ரேமை இல்லாமல் இருக்க முடியாது.அவனுக்கு மற்ற எதுவும் ருசிக்காது.அவனது உடலின் ஒவ்வொரு அங்கமும், இறைவன் பால் கொண்ட ப்ரேமையால் எந்த அளவு நிரம்பி இருக்கிறது என்றால், ஒவ்வொரு அங்கமும் இறைவனது மகிமையைப் பறை சாற்றுவதிலும் அல்லது இறைவனுக்கு சேவை ஆற்றுவதிலுமே தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ளும். இதுவே, பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணரிடம் கோபிகைகள் கொண்டிருந்த பக்தியாகும். இது, புத்தி மற்றும் பகுத்தறிவு சக்திக்கு அப்பாற்பட்ட ஒன்றாகும்.