மனிதன் இன்று நாட வேண்டியது சுகத்தை அல்ல.துக்கமும் அவனது குறிக்கோள் அல்ல. சுகம் எங்கிருந்து வருகிறது? துன்பம் எப்போது நீக்கப் படுகிறதோ, அப்போது இன்பம் பெறப்படுகிறது.சுகம் மற்றும் துக்கத்தின் மூலாதாரத்தை மனிதன் அவனது கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வர வேண்டும். சுகத்தை விடவே, துக்கம் தான் மனிதனுள் ஞானத்தைத் தட்டி எழுப்புகிறது. தலை சிறந்த மனிதர்களின் வாழ்க்கை வரலாறுகளை நீங்கள் படித்தால், கஷ்டம் மற்றும் துன்பத்திலிருந்து தான் அவர்கள் ஞானத்தை அடைந்தார்கள். துக்கம் இன்றி ஞானம் இருக்க முடியாது. துன்பமே மனிதனுக்கு பல அறிவுள்ள பாடங்களைப் புகட்டுகின்றது. இந்த ஆழமான உண்மையை உணராமல், மனிதன் இன்பத்தை முடிவில்லாமல் பின் தொடர்கிறான்.மனிதன் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை. ஆனால், இந்த சந்தோஷத்தை எப்படி அடைவது? துக்கத்தை வென்றால் மட்டுமே மனிதன் சந்தோஷத்தை உணருகிறான். எனவே, எந்த உணர்வுடன், சந்தோஷத்தை வரவேற்கிறார்களோ, அதே உணர்வுடன், ஒவ்வொருவரும் துக்கத்தையும் வரவேற்க வேண்டும். ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் அவனது மூலாதாரம் சத்தியமே. அவன் சத்தியத்தினாலேயே போஷிக்கப் படுகிறான், சத்தியத்தில் தான் இரண்டறக் கலக்கிறான். அவன் சத்தியத்தின் திருவுருவமே. ஒவ்வொரு மனிதனும் இந்த சத்தியத்தை உணரும் போது, உலகனைத்தும் சத்தியத்தில் தோய்ந்திருக்கும்.