எந்தக் கருவியின் மூலம் இயற்கை மீது உங்களால் ஆளுமை செலுத்த முடிகிறதோ, அதுவே சரியாகப் புரிந்து கொள்ளப் படவில்லை.எப்போது அது ஒருமுறை புரிந்து கொள்ளப்படுகிறதோ, அப்போதே அதன் மூலம் புரிந்து கொள்ளப் படும் அனைத்தும் தெளிவாகி விடும்.பாரதத்தின் முனிவர்கள் செய்ததெல்லாம் அதுதான்; எந்த ஒன்றைத் தெரிந்து கொண்டால், பிற அனைத்தும் தெரிந்து கொள்ளப்படுமோ, அதையே அவர்கள் தெரிந்து கொள்ள முயன்றார்கள். இந்தக் கண்டுபிடிப்பிற்கான முறையை உபநிஷதங்கள் கொடுத்துள்ளன. நடைமுறை வாழ்க்கையில் அந்த கண்டுபிடிப்பின் வெளிப்பாடு – ப்ரேமையே. ஏனெனில், ப்ரேமையே அனைத்தையும் உருவாக்குகிறது, பேணுகிறது, அரவணைக்கிறது. ப்ரேமை இன்றி, இறைவனையும், அவனது கைவண்ணமான பிரபஞ்சத்தையும் புரிந்து கொள்வதில் வெற்றி பெற்று விட்டதாக யாரும் சாதிக்க முடியாது. இறைவனே ப்ரேமை; ப்ரேமையில் வாழுங்கள்- அதுவே முனிவர்கள் காட்டிய வழியாகும். முட்கள் அற்ற, நன்கு பண்படுத்தப் பட்ட ஒரு இதயத்தில் தான் ப்ரேமை வளர முடியும். எனவே, இதயத்தை இறை நாமஸ்மரணையின் மூலம் பண்படுத்த வேண்டும்; இதை ஒரு பக்தி, ஞானம் அல்லது கர்மா போன்ற ஒரு யோகா எனக் கூறலாம். இதை, உள்ளுணர்வை பரிசுத்தமாக்கும் பாதை – அதாவது சித்த சுத்தி யோகா எனவும் கூறலாம்.