விஜயதசமி தினத்தன்று, அனைத்து தேசங்களிலும் உள்ள அனைத்து மனிதரது சாந்தி மற்றும் வளமைக்காக செய்யப்படும் ஏழு நாளைய வேத ரீதியான சடங்கு (வேத புருஷ சப்தாஹ ஞான யக்ஞம்), இயற்கையின் பல அம்சங்களுக்குத் தலைமை தாங்கும் தேவியருக்கான இறுதியான அர்ப்பணிப்பாக முடிவடைகிறது. இது பூர்ணாஹூதி எனப்படுகிறது; சாதாரணமாக, பல விலையுயர்ந்த பொருட்கள், வாரம் முழுவதும் ஆராதனை மற்றும் வேள்வி செய்யப் பட்டு வந்த அக்னியில் இடப்படுகின்றன. ஒருவரது ஆத்மாவே,இது வரை செய்யப் பட்டு வந்த வேள்வியின் இறுதியான அர்ப்பணிப்பு ஆகும். பரப்ரம்மத்திற்கு தன்னையே அர்ப்பணிப்பதன் மூலம் ஒருவரது உலக வாழ்க்கையை பரிபூரணமடையச் செய்வது என்பதே பூர்ணாஹூதியின் முக்கியத்துவம் ஆகும். இதுவே சரணாகதி என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. இறைவனுக்கு அர்ப்பணிப்பதற்கு, உங்களுடையது என்று நீங்கள் சொந்தம் கொண்டாடிக் கொள்வதற்கான எதுவும், உங்களிடமோ அல்லது உங்களுக்குள்ளோ இல்லை. பின்னர் அப்படி என்றால், தன்னை அர்ப்பணிப்பது என்பதன் பொருள் என்ன? அங்கிங்கெனாதபடி எங்கும் நிறைந்து இருக்கிறான் என்று இறைவனை அனுபவிப்பதும், இறைவனைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை என்பதை உணருவதுமே உண்மையான சராணகதியாகும். எல்லாவற்றிலும், எல்லா இடத்திலும், எல்லாக் காலங்களிலும் இறைவனைக் காண்பதே உண்மையான சரணாகதி. தருபவனும் அவனே, அனுபவித்து மகிழ்பவனும் அவனே, உணருபவனும் அவனே.