அத்வேஷ்டா ஸர்வ பூதானாம் (எந்த ஜீவராசியின் மீதும் த்வேஷம் இன்றி இருக்கவும் ), ஸர்வ பூத ஹித ரதஹ (அனைத்து ஜீவராசிகளின் நலனை எப்போதும் பேணுவாயாக ), ஸம ஸத்ரு ச மித்ர ச ச ( பகைவனையும், நண்பனையும் ஒன்றாகக் கருதுக ) - ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில், அனைவரும் அறிந்த இப்படிப் பட்ட ரத்தினங்கள், பிரபஞ்சமயமான ப்ரேமையின் அவசியத்தைச் சுட்டிக் காட்டுகின்றன. உலகனைத்தும் உள்ள அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும் மனிதன் எந்த த்வேஷமும் கொண்டு இருக்கக் கூடாது என்று அறிவிப்பதன் மூலம், அனைத்து ஜீவராசிகளிலும், அவற்றிற்குள்ளும் கூட, ஆத்மா என சரியாக அழைக்கப்படும், அசையும், சுழலும், ஒளியூட்டும் ஒரு தெய்வீக தத்துவம் உள்ளது, என்பதை ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை முன் வைக்கிறது. ஜீவராசிகளை வெறுப்பது, அவைகளைக் காயப்படுத்துவது என்பது அங்கிங்கெனாதபடி எங்கும் நிறைந்துள்ள தெய்வத்திற்கு எதிரான குற்றமே; அதாவது, ஒருவர் தன்னையே வெறுப்பது மற்றும் காயப்படுத்திக் கொள்வதைப் போல அவ்வளவு மோசமானது- காரணம் என்ன என்றால், காயப்படுபவரைப் போல, காயப்படுத்துபவரும், இறைவனை மூலாதாரமாகக் கொண்ட ஒரு ஜீவராசியே.