ஆன்மிகக் கல்வியை (வித்யா) நாடும் மாணவருக்கு, அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும் கனிவு, பரிவு மற்றும் ப்ரேமை இருக்க வேண்டும்.அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும் கனிவு கொண்டிருப்பது, மாணவனின் இயல்பாகவே இருக்க வேண்டும். அது இல்லை என்றால், மாணவன் ஒரு நாகரீகம் அற்றவனாகவே ஆகி விடுவான். எல்லாவற்றையும் விட, ஆன்மிகம் என்பது அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும் கருணையுடன் இருப்பதாகும். ஒரு மனிதர், எவர் மீதாவது பகைமை உணர்வு கொண்டிருந்தால், அவனது அல்லது அவளது கல்விக்கு எந்த அர்த்தமும் இல்லை.ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையின் அறிவுரையான, அத்வேஷ்டா ஸர்வ பூதானாம்- அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும் த்வேஷம் இன்றி இருக்கவும் என்பது இந்தக் கூற்றை உறுதி செய்கிறது. அதே போன்று ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை, எந்த ஜீவராசியின் மீது செலுத்தப்படும் அவமானம் அல்லது காயம் அல்லது புறக்கணிப்பு ஆகியவை, தெய்வத்தின் மீதே செலுத்தப்படும் அவமானங்கள், காயங்கள் மற்றும் புறக்கணிப்புக்களான செயலாகும் ( ஸர்வ ஜீவ திரஸ்காரம் கேசவம் பிரதிகச்சதி) என எச்சரிக்கிறது. ஒருவரது குடும்பம் அல்லது குலத்தை மட்டுமே கவனிக்கும் குறுகிய கண்ணோட்டம் விட்டு விடப் பட வேண்டும். இவ்வாறு, ஒரே மாதிரியான கருணை கொண்டிருப்பது தானாகவே, அதைப் பெறும் அனைவரது நலனாக மாறி விடும். அனைவரது நலனையும் விரும்புவது என்பது, ஆன்மிகக் கல்வியைப் பெற்ற ஒருவரின் அடையாளச் சின்னமாகும்.