எவ்வாறு ஒரு தாய் தனது பச்சிளம் குழந்தைகளைக் காக்கிறாளோ, எவ்வாறு ஒரு பசு தனது கன்றுக் குட்டியை ஆபத்திலிருந்து காக்கிறதோ, எவ்வாறு கண் இமைகள், தனிமுயற்சியின்றியும், தானாகவும் கண்களைக் காக்கின்றனவோ, அவ்வாறே, அவனை முழுமையான மற்றும் களங்கமில்லாத பக்தியுடன் வழிபடுவோரை, இறைவன் எல்லா வழிகளிலும், எக்காலத்திலும் காப்பாற்றுவான். ஒரு பச்சிளம் குழந்தை வளர்ந்து பெரியவனாகி விட்டால், தாய் அவனது பாதுகாப்பைப் பற்றி அதிகம் கவனம் செலுத்த மாட்டாள்.அதைப் போலவே, இறைவன் ஒரு ஞானியின் மீது அதிக கவனம் செலுத்த மாட்டான். இறை ரூபத்தை வழிபடும் பக்தனுக்கு(ஸகுண பக்தா), இறைவனின் குழந்தையைப் போன்று, ஆண்டவனின் சக்தியைத் தவிர வேறு எந்த சக்தியும் இருக்காது. தன்னை உணர்ந்தவருக்கோ (ஞானி) அவரது சொந்த சக்தியே போதுமானது. எனவே, ஒருவர் தனது காலிலேயே வேறூன்றி நிற்கும் சக்தி பெறும் வரை,இறை ரூபத்தை வழிபடும் பக்தனைப் போல,ஆண்டவனின் கரங்களில் ஒரு பச்சிளம் குழந்தையாக இருக்க வேண்டும் , சரிதானே? இறை ரூபத்தின் பக்தனாக (ஸகுண பக்தா) இருக்காமல், எவரும் அரூபமான பரப்பிரம்மத்தின் பக்தனாக (நிர்குண பக்தா ) ஆக முடியாது.