நீங்கள், நீல வண்ணக் கண்ணாடி அணிந்திருந்தால், இயற்கை பல வண்ணங்களில் ஒளி விட்டுத் திகழ்ந்தாலும், நீங்கள் நீல வண்ணத்தையே காண்பீர்கள், சரிதானே? இந்த உலகம் உங்களுக்கு வித்தியாசங்களுடன் காணப்பட்டால், அது உங்களுள் உள்ள தவறின் காரணத்தால் மட்டுமே. அனைத்தும் ஒரே ப்ரேமையாகத் தோன்றினால், அதுவும் கூட உங்களின் ப்ரேமையே. இந்த இரண்டிற்கும் உங்களுள் உள்ள உணர்வே காரணம். உங்களுள் குறைகள் இருப்பதனால் தான் நீங்கள் இந்த உலகமும் குறையுள்ளதாகக் காண்கிறீர்கள். உங்களுள் உள்ள குறையைப் பற்றிய அறிவு இல்லை என்றால், தேடினாலும் கூட எந்தக் குறையையும் கண்டு பிடிக்க முடியாது, ஏனெனில் எதெல்லாம் குறை என்றே உங்களுக்கே தெரியாது. இப்போது, அவனும் கூட குறைகளைத் தேடுவதால்,இறைவனிடமே குறைகள் உள்ளனவா என்ற கேள்வி எழக் கூடும். ஆனால், இறைவன் குறைகளைத் தேடுகிறான் என்று எவ்வாறு கூற முடியும்? அவன் நல்லவற்றை மட்டுமே தேடுகிறானே அன்றி, குறைகளையோ, பாவங்களையோ அல்ல. இறைவன் செல்வம், குடும்பம், ஜாதி, அந்தஸ்து அல்லது இனம் ஆகியவற்றை ஆராய்வதில்லை. அவன் பார்ப்பதெல்லாம் நல்லுணர்வை ( ஸத்பாவ) மட்டுமே. இப்படிப் பட்ட நல்லுணர்வு படைத்தவர்கள் யாராயினும், எங்கு இருந்தாலும், அவர்கள் அவனது அருளுக்குப் பாத்திரமானவர்கள் என்றே அவன் கருதுகிறான்.