மக்கள் தங்களுக்குள் ஏராளமான விதவிதமான சுயநல பழக்கங்களையும், மனப்பாங்குகளையும் வளர்த்துக் கொண்டு, தங்களுக்கே அதிகமான அதிருப்தியை உண்டாக்கிக் கொள்கிறார்கள். அதிகாரம், ஆதிக்கம் மற்றும் பதவி ஆகியவற்றைக் குவித்துக் கொள்வதற்கான பேராசையிலிருந்தே , இவை அனைத்திற்குமான உந்துதல் வருகிறது. பொருட்களுக்கான பேராசை ஒருபோதும் நிரந்தரமாகவும்,முழுமையாகவும் இருக்க முடியாது. உண்மையில் , அப்படிப் பட்ட திருப்தியை அடைவது சாத்தியமானதல்ல.ஒருவர், தான் அனைத்து கலைகளிலும் தேர்ந்தவராகவும், அனைத்து செல்வங்களின் உடமையாளராகவும், அனைத்து அறிவையும் படைத்தவராகவும் அல்லது அனைத்து சாஸ்திரங்களின் களஞ்சியமாகவும் ஆகி விட்டதாக பெருமிதம் கொள்ளக் கூடும்; ஆனால், இந்த நபர், யாரிடமிருந்து இவற்றை எல்லாம் பெற்றார்? இவரை விட உயர்ந்தவர் ஒருவர் இருக்க வேண்டுமே. ஒருவர், தான் இதை எல்லாம், தங்களது சொந்த முயற்சி மற்றும் உழைப்பினால் பெற்று விட்டதாகக் கூட சொந்தம் கொண்டாடக் கூடும். ஆனால், கண்டிப்பாக யாரோ ஒருவர், இவற்றை ஏதோ ஒரு விதத்தில் அவர்களுக்குக் அளித்திருக்க வேண்டும். இதை யாரும் மறுக்க முடியாது. அனைத்து அதிகாரம் மற்றும் சக்தியின் மூலாதாரம், அனைத்திற்கும் அதிபதியான இறைவனே. இந்த ஸர்வ வல்லமை பொருந்திய இறைவனை உதாசீனம் செய்து விட்டு, ஒருவர், தான் பெற்றுள்ள சிறிய சக்தி தனக்கே சொந்தமானது என்ற மாயையில் மயங்குவது, உண்மையில் சுயநலம், வன்மம் மற்றும் அஹங்காரமே.