இந்த உலக வாழ்க்கையில் ப்ரேமை என்பது, தாய் மற்றும் தனயன், கணவன் மற்றும் மனைவி மேலும் உறவினர்களுக்கு இடையிலான அன்பு என பல ரூபங்களில் வெளிப்படுகிறது. உடலியலான உறவுகளின் அடிப்படையிலான இந்த ப்ரேமை, சுயநலம் மற்றும் சுய ப்ரயோஜன உந்துதல்களால் எழுபவையாகும். ஆனால், இறைவனது ப்ரேமை, சுயநலனின் எந்தச் சுவடும் அற்றதாகும். இது ப்ரேமைக்காக மட்டுமே ஆன ப்ரேமையாகும். இதுவே பக்தி எனப்படுகிறது. இந்த ப்ரேமையின் ஒரு குணம், தருவதே அன்றி பெறுவது அல்ல. இரண்டாவதாக, ப்ரேமை, பயமறியாதது. இந்த ப்ரேமை, ப்ரேமைக்காகவே மட்டுமே; சுயநல உந்துதல்களுக்காக அல்ல. ப்ரேமையின் இந்த மூன்று கோணங்களும் ஒன்றிணைந்து சுட்டிக் காட்டுவது ப்ராப்தி (சரணாகதி) ஆகும். ஒருவர் இந்த ப்ராப்தி மனப்பாங்கில் திளைத்திருக்கும் போது, அவர் தெய்வீக பேரானந்தத்தை அனுபவிக்கிறார். இதற்கான பிரதான தேவை க்ஷமா ( மன்னித்தலும், சகிப்புத் தன்மையும்) ஆகும். இந்த க்ஷமா மனப்பாங்கினைக் கொண்ட ஒருவர் மட்டுமே, புனிதமான ப்ரேமையை உடையவர் என்று கருதப்படக் கூடியவர் ஆவார்.