ஒருமுறை பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் ,ஒரு தாங்க முடியாத தலைவலியால் துடிப்பதாக நடித்தார்.தலையைச் சுற்றிச் சூடான துணிகளைச் சுற்றிக் கொண்டும் ,சிவந்த கண்களுடன் , அமைதி இல்லாமல் படுக்கையில் புரண்டார். ராணிகளான ருக்மணியும், சத்யபாமாவும் பலவித மருந்துகளைக் கொடுத்தும் அவை பலனளிக்கவில்லை . நாரதருடன் சேர்ந்து அவர்கள் ஸ்ரீகிருஷ்ணரை கலந்து ஆலோசித்தபின் , அவர், அவர்களை ஒரு உண்மையான பக்தரின் கால் தூசியைக் கொண்டு வருமாறு பணித்தார்! நொடியில் நாரதமுனிவர் , பல புகழ் வாய்ந்த பக்தர்களின் முன் தோன்றினார்: ஆனால் அவர்கள் அனைவரும் தங்களது கால் தூசியை பகவானுக்கு ஒரு மருந்தாக அளிக்கத் தயங்கினார்கள் ! நாரதமுனிவர் ஏமாற்றத்துடன் திரும்பி வந்தார்.பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் , " நீ கோபிகைகளைக் கேட்டாயா ? "" என்று வினவினார் . நாரத முனிவர் நம்பிக்கை இன்றி அவர்களிடம் விரைந்தார்! கோபிகைகள் இதைக் கேட்டவுடனேயே , எந்த மாற்று எண்ணமும் இன்றி, தங்களது கால் தூசிகளைத் தட்டி அவரது கைகளில் நிரப்பி விட்டார்கள் ! நாரதமுனிவர், துவாரகையை சென்று அடைவதற்கு முன்பே பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணரது தலைவலி மறைந்துவிட்டது ! சுய கண்டனம் கூட அஹங்காரமே : அஹங்காரம் நீங்கி விடும் போது , நீங்கள் உயர்ந்தவராகவோ அல்லது தாழ்ந்தவராகவோ உணரமாட்டீர்கள்: ஒரு பக்தன் தெய்வத்தின் ஆணைக்கு தயக்கமின்றி பணிய வேண்டும் என்பதை போதிப்பதற்காகவே பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் இந்த ஐந்து நாள் நாடகத்தை நடத்தினார்.