“நாற்காலி”என்பது ஒரு மரச்சாமான் என்று ஒரு குழந்தைக்குப் புரிய வைப்பதற்கு, நீங்கள் ஒரு நாற்காலியின் படத்தை வரைந்து, அதற்குக் கீழ் அந்த வார்த்தைகளை எழுத வேண்டும். ஒரு முறை, குழந்தை, க்ஷராவை (தாற்காலிகமான ரூபமான நாற்காலி), அக்க்ஷராவாகப் (உருவமற்ற நிரந்தரமான நாமம்) புரிந்து கொண்டு விட்டால், இந்த ரூபம் மறைந்து விடுகிறது; நாமம் மட்டுமே நிலைத்து விடுகிறது.அதன் பிறகு, அந்த நாமம் , கண்களுக்குப் புலப்படக் கூடிய ஸ்தூலப் பொருளை குறிப்பதாக ஆகி விடுகிறது. நாற்காலி என்று ஒன்று இல்லை என்றால்,நாற்காலி என்ற நாமம் வெளிப்பட்டு இருக்க முடியாது.இறைவன் என்ற நாமமும், அனுபவிக்கப் பட்ட ஒன்றைக் குறிப்பதற்குத் தான் வெளிப்பட்டதாகும். ஒரு ‘’இல்லை’’, ‘’ இல்லாத ஒன்று ‘’ என்பதற்கு எந்த நாமமும் தேவையில்லை. இறைவன் என்ற நாமம் தெய்வீக நிகழ்விற்கு அத்தாட்சியாகும். ரூபத்திலிருந்து அரூபத்திற்கும், அரூபத்திலிருந்து, ரூபத்திற்கும்- இந்த இரண்டு முறைகளுமே சாத்தியமானதும், தொடர்ந்து நிகழ்வதும் ஆகும். ரூபத்துடன் கூடிய உங்களது இறைவன் அரூபமான இறைவனின் ஒரு வெளிப்பாடே, ஒரு சின்னமே, ஒரு அறிகுறியே. அரூபமான இறைவன், ஒரு ரூபம் மற்றும் குணங்களை ஏற்று, மனித்தன்மையுடன் வருகிறான்.இது தெய்வீகத்தின் இயல்பே.